📰 Potetpanikk i Råtesletta (Lom): Lokal mann hevdar å ha løyst energikrisa – naboar slit med lukt og livssyn

Eg vakna av varm trekk frå nordaust og kjende straks at noko var i ulage. Når vinden luktar både råtnande gras og sjølvtillit, veit ein at anten noen har forsøkt noko nytt, eller så har kyrne rymt. Det var det første. Og det var Potet-Peder.

For dei som ikkje kjenner han – og det gjer de jo, men eg seier det likevel – så er det altså snakk om Peder G. Pedersen, son av ho Gudlaug som pleidde koke rømmegraut på aggregat og ein bestefar som meinte tannpuss var ei form for undertrykking.

Denne veka gjekk det gale: Potet-Peder hevda å ha løyst verdas energikrise med heimbrent og hageavfall.

“Det er bare å koke det som kokast kan, og så fylle tanken med tru,” sa han frå verandatrappa, medan traktoren stod og skalv av overmot.

🥔 Dampen stig frå gårdstunet – og frå dei kommunale kjenslene

Ikkje før hadde rykta nådd Råteslett samfunnshus (opprinneleg eit fryselager), før folk byrja murre:

“Eg vil ikkje at potetene mine skal fly i lufta,” sa ein anonym bonde (eg veit kven det er, men seier det ikkje – for eg kjenner foreldra).

Ei eldre kvinne med rullator og spaniel i snøre meinte det lukta stabilt vanvidd og sylteagurk.

Og sjølvsagt: kommunen veit ikkje kva dei skal meine.

“Det er innovativt,” sa ein saksbehandlar med hovudet fullt av PowerPoint og panikk.
“Det er ulovleg,” sa brannsjefen, medan han pusta djupt i ein pose som tidlegare hadde innehalde rundstykke frå Joker’n.

🚜 Demonstrasjon eller destruksjon?

Folk samla seg sist torsdag for det som vart annonsert som “førebels prøvestart” av Traktor 3000: den potetdrivne revolusjon. Eg sto bakerst, som vanleg, i tilfelle det vart flukt eller forhandling.

Det byrja med eit hves. Så kom det ein lyd som minna om ein sint gråmåse som får bot for ulovleg hekking. Deretter lukta det pålegg og fare.

Ein katt, som ingen eig, sprang over plassen og kasta seg ned i ein grøft med overraskande presisjon. Det var, som vi seier her, eit tegn.

📉 Forskning, fiendskap og frityrosen framtid

Kari Blekksund, lærar i naturfag og livets harde realitetar, sa ho hadde forsøkt å måle utsleppa frå traktor-raketten.

“Måleinstrumenta smelta,” sa ho, og la til at ho no vurderer å bli poet i staden.

Ein annan – ein tyskar, visstnok – hadde fått nyss om oppfinninga via noko han kalla “TikTok”, og kom køyrande opp Råtesletta med campingvogn og krav om å få investere. Han vart jaga med høygaffel etter å ha stilt spørsmål om seterdrift og energisertifikat.

🧯 Tryggleik og teologi

Presten i Kløkrud kapell blei intervjua av lokalradio etter demonstrasjonen:

“Eg tek ikkje stilling til teknologien,” sa han, “men eg ber for nærområda.”

Det er det tryggaste nokon har sagt sidan Gudrun på kjøkkenet foreslo fellesbadstove og folk mista stemmeretten sin i samrådet.

🪦 Framtida: Lukt, lading og lokal motstand

Peder sjølv? Han har søkt om støtte frå Innovasjon Norge, Felleskjøpet og ein anonym fjordmann med altfor mykje kapital. Og han har tru:

“Dette er framtida,” sa han. “Og eg skal heite Gass-Peder om ikkje.”

Vel. For oss andre luktar det mest som noko frå kjellaren til han Kåre. Det som bobla. Og brant.

“Kjenner du nokon som meiner alt nytt er ‘spennande’? Send dei denna – så får dei kjenne lukta av innovasjon.”

Artikkelen er inspirert av: Noko Potet-Peder sa ein gong i 2007, medan det regna og han hadde laga eplesider med bensinrester.