Høna som gikk seg bort i postkassa og andre urovekkende vårtegn i Fjøsbakken
Av Blørgilda Mudgrumble, værgraver, kaffetørst observatør og lokal irritasjonskilde (og en gang lurt til å kjøpe støvler uten ullfôr)
FJØSBAKKEN (Fåvang-ish):
Nå skal du høre her. Det var tidlig tirsdag formiddag, eller sent mandag kveld, alt etter kven du spør og kor mykje du har sovet i det siste, da det begynte å lukte fjær og forvirring ved den kommunale poststativrekken nede ved samvirkelaget. Og joda – midt mellom reklame for grus og en faktura fra rosenkålklubben – sat ein høne. Ei ekte ei.
Ikke laget av plast, ikkje ein slags gal fluktkylling frå papp, men ei fjærkledd, målretta og djupt desorientert høne som visstnok lyder navnet “Ludmilla”.
– Eg trudde først det var posten som endelig hadde blitt hønemor, sa fru Borghild Stemsås, som oppdaga Ludmilla da ho skulle hente medlemsbladet “Diger & Digerere – Nytt fra Dvergsauens Venner”.
Det er ikkje første gong vårtegn kjem i ulogiske former i Fjøsbakken. I fjor blei ein trillebår observert i sakte men målretta ferd opp kirkebakken, full av gressløk og ein enslig kikkert. Ingen eigde den, alle nekta. Det blei oppretta gruppe på Facebook.
Et uvanleg år for årvisse ting
I følge kalenderen er det vår. I følge virkeligheta er det fortsatt en slags overskyet november som har fått i seg ei bøtte med sprell og pollen.
Eg registrerte personleg:
- Seks haglbyger før klokka 09:00
- Ein skyformasjon som ligna Hønk Fjertvik i silhuett (eg såg det, eg lover!)
- Og ein slags vind som føltes mistenkelig personlig
– Vinden kjem frå alle retningar i år, sa Bengt Rødspreng, lokal vindfilosof og takrenne-lytter. – Det er som om den prøver å hviske oss noko, men med veldig dårlig ånde.
Hønsa sin motivasjon: Uklar. Samvirkelaget: Mistenksom.
Ludmilla blei midlertidig innlosjert i melkekassa til Ragnhild med krokfingeren, før ho visstnok rømte igjen og blei observert på tur opp mot bedehuset med bestemt ganglag.
– Kanskje ho søkjer meining med livet, foreslo presten, som insisterte på å være anonym, men vi veit alle det er Egil med ujevn gange.
Kommunen har, som vanlig, valgt å ikke kommentere saka, men vi har fått tilsendt eit digitalt skjema for “meldinger om husdyr på feil plass”. Det må skrives ut i A3 og leveres med kvittering og signatur frå ein autorisert landmåler.
Et lite mysterium i ei stor tid av små ting
Som vanlig i Fjøsbakken oppstår det meir spørsmål enn svar:
- Kven eig Ludmilla?
- Korleis opna ho postkassa utan tommel?
- Og er dette eit teikn frå noko større, eller berre ein høne med lokalsans?
Eg hevdar jo at me er på kanten av noko her. Våren kjem ikkje lenger med blomster og håp. Den kjem med fjær, plaststoler som flyttar seg sjølv, og ein ilter stemning i lufta.
Folk har talt – eller i det minste kommentert
Kommentarfeltet:
Ulf Geirsnork: Dette er kommunens ansvar. Har sagt det før: Alle høns bør merkes med chip og kart.
Bibbi i Fjøset: Det er ikkje høna det er noko gale med, det er systemet.
Loff-Arne47: Eg har sett Ludmilla før. Trur ho har vore med i eit teaterstykke i Lom.
Trude P. Lepsvåg: Kan vi snart ta debatten om plastposeforbudet og dei virkelige konsekvensane??
Odd-Svein: Eg fekk ei kråke i vedkassa i 1998. Ho heitte Glenn.
Grete-Marit: Nokon som veit om det er loppemarked på skulen i helga?
Tor-Bjørn Flaskehatt: Nei.
Knut Med Hatt: Jo!
Rune_Bassman: Dette er hvorfor eg flytta til Bærum.
RigmorSkvetten: Eg fekk ikkje med meg artikkelen, men noko må gjerast.
Artikkelen er inspirert av:
https://www.gd.no – ein stad der virkeligheta fortsatt får lov å være rar.
