Av Guffen Turlien, ufrivillig charterfarar og eventyrar på skeive plassar.

Det starta, som så mykje anna trist her i livet, med ein dårlig idé fødd i ein altfor lys sommarkveld:
«Guffen,» sa Sveinung Rølpestad, «du treng sol, party og alt inkludert.»

Eg trong vel eigentleg mest ein ny termos og stilla ved ei nedlagt bussholdeplass.
Men Sveinung, denne menneskelege reklameplakaten for uheldige impulsar, var ikkje til å stoppe.

Så der stod eg:
På flyplassen med sandalar eg hata, shorts som ikkje passa, og ei magekjensle som kunne varsla orkan.

Ankomst Alanya: slaget mot sansane

Alanya slo imot meg som ein varm, fuktig murvegg støypt av kokosolje, eksos og grillspyd.
Sveinung jubla. Eg vurderte å gøyma meg bak ein kofferthaug.

Hotellet vårt – “Sunny Happy Golden Paradise Diamond Sun Resort & Minimarked” – låg kilt inn mellom motorvegen og eit vatn som burde vore pensjonert for lengst.
Bassenget var ein symfonisk katastrofe av skrikande barn, solkremfilm og oppblåsbare flamingoar.

Første frukost: Egg som kunne brukast som byggemateriale, brød så hardt at eg frykta for tenna, og kaffi som minte mistenkeleg om rustvatn.

Eg hata det.
Hata sola som beit, sanda som brant, og salskarane som kunne lukte frykt på 400 meters avstand.

Sveinung Rølpestad – min nemesis

Å reisa med Sveinung var som å springe maraton i klovnekostyme.
Han kjøpte sombreroar, flamingoar, gensarar (i 38 varmegrader!) og jubla “NOW WE’RE TALKING!” kvar gong han såg eit Happy Hour-skilt.
Han tok selfies med alt som kunne krypa og gå – inkludert ein butikkfigur som viste seg å vera ein ekte mann i pensjonistuniform.

Eg vurderte seriøst å lata han forville seg permanent i ein turistbutikk.

Sealanya – ei fuktig sørgjelegheit

På dag tre blei eg dratt med til Sealanya, eit akvarium-møter-badeland der fisk såg ut som dei hadde gitt opp håpet, og delfinar hoppa med same entusiasme som eg går til tannlegen.

Det var varmt, vått, og luktet klor og resignasjon.
Eg klistra shortsen fast til plaststolen og drakk lunka brus medan Sveinung kauka etter suvenirar.
Eg kunne kjenna sjelefreden morkna som eit altfor blautt knekkebrød.

Piratbåttur – mellom Macarena og sjøsprøyt

Som om ikkje livet var hardt nok, bar det vidare på Piratbåttur:
Ein båt måla som ein Halloween-dekorasjon, kaptein som såg ut som ein rømling frå karaoke-pensjonatet, og “Macarena” på looping frå eit sprengt lydanlegg.

Rom blei servert frå plastspann, og folk hoppa frå dekk medan hovudredningsplanen såg ut til å vera håp og spontan svømmekurs.

Sveinung vann sjølvsagt dansetilbodet og fekk ein pirathatt.
Eg fekk sjøsjuke.

Men så, medan båten låg stille ved ei gammal grotte, hoppa eg uti.
Låg på ryggen i vatnet.
Såg opp på borgen som klamra seg til klippen som ein gammal, sta geit.

Og noko snudde inni meg.
Der, i lyden av stilla, fann eg noko Alanya ikkje reklamerte for: ro.

Forelskelsen

Plutseleg byrja eg sjå bak plastparaplyane, buffétane og sombreroane.

Eg vandra vekk frå strandpromenaden, vekk frå suvenirhelvetet.
Inn i smug, mellom krokete murer, klesvask på snor og scooterar som såg ut som dei trudde på evig liv.

Vandringar utanfor turistløypa

Eg fann:

• Ein bitteliten kafé med ein gamal mann, Halim, som serverte tyrkisk kaffi tjukk som sirup og smilte som om han visste heile verdas hemmelegheiter.
• Ei lokanta der ei bestemor diska opp auberginar stappa med løk, kvitlauk og stille respekt for livet.
• Ein papirhandel der støvet låg som mjukt mel over notatbøker, og eigaren lærte meg skrive navnet mitt i kalligrafi. (Resultatet såg ut som eit forvirra piggsvin.)

Over alt:
Ekte blikk.
Ekte latter.
Tålmodig, gyngande liv.

Gjennomgåande magi

I dei skrukkete gatene, bak dei skeive dørene, fann eg magien:
Ein by som blunka til deg, men aldri ropte.
Ein stad der tekoppane klirra i vinden, og katten stirra på deg som om den visste alt om både dine feil og dine håp.

Eg sette meg på ein skeiv plaststol, såg appelsinblomsten flagre på murveggen, og skreiv på ein serviett:

“Guffen, du kom hit i trass, men forlet staden med sol under huden og ro i ryggmargen.”

(Artikkel fortsetter under bildet)

Guffens Mini-Guide: Korleis overleve ein pakketur og finne sjela di i Alanya

1. Pust djupt (i det minste éin gong før frukostbuffeten)

Det kjem til å lukte klor, kokosolje og eksos.
Aksepter det.
Sug inn lufta, lat som du lukter einerkratt på Snurrevold (Suldal), og minn deg sjølv på at du frivillig blei med. (Eller i det minste, frivillig-ish.)

2. Lat Sveinung vera Sveinung

Det vil alltid vera ein Sveinung:
Ein som kaukar etter Happy Hour, kjøper sombrero og snakkar om “gøye deals”.
Lat han springe. Lat han danse.
Du: Trekk deg sakte, som ein rev i tett tåke.

3. Ta feil retning – med vilje

Gå ein annan veg enn skilta “TOURIST SHOPPING AREA”.
Gå mot der lyset er mjukare, der folk tørkar klesvask, der kattene eig gatehjørna.
Den rette vegen luktar alltid litt appelsinskal og gammalt treverk.

4. Finn ein kafé som ser ut som han burde ha stengt i 1987

Søk kaféar med plaststolar som er meir solbleika enn gjestane.
Bestill tyrkisk te.
Sitt.
Se på alt som går forbi, utan å prøva å forstå det.

5. Spis der menyen ikkje har bilder

Om menyen har fleire bilder enn ord: snu.
Om ingen snakkar engelsk, men alle smiler skeivt og peiker på grytene: bli.
Auberginegryter, ovnsbakt lam, eller noko du ikkje heilt kan definere – det blir uansett betre enn mikrobølge-lasagna frå hotellet.

6. Ikkje frykt piratbåten, men ver forberedt på sjøsjuke

Macarena og plastrom høyrer med.
Men når båten legg til ro ved ei stille grotte: hopp i vatnet.
Der, liggande på ryggen i saltvatnet, vil du høyre hjarteslaga dine i takt med bølgjene.

7. Snakk med gamle folk

Dei som sit på stubbar, gamle plaststolar eller mopedar i skuggen, kan meir om verda enn Google.
Lær deg å seia “teşekkür ederim” (takk). Sei det sakte.
Se på augene deira når du seier det. Det held.

8. Kjøp det skeive postkortet, ikkje den falske Louis Vuitton-veska

Ein støvete notatbok, eit handmalt postkort, ein skeiv te-kopp: det er souvenirar som luktar minner, ikkje marknadsføring.

9. Kva tid veit du at du har funne magien?

Når du gløymer mobilen.
Når du berre pustar inn dufta av nysteikt brød og krittstøv, medan ein katt gnir seg mot leggen din.

10. Hugs:

Den verkelege turen startar når du ikkje lenger prøver å ha ferie, men berre er.

📜 Tips oppsummert i ekte Guffen-stil:

• Følg skeive gater, ikkje rette kart.
• Følg lukta av brød, ikkje lyden av DJ.
• Følg tekrus, ikkje tequila-shots.
• Følg katten. Alltid katten.

Karakter til Alanya

Før vendepunktet:
🌡️ 2 av 10 termosar
– For mykje svette.
– For mange sombreroar.
– For mykje Macarena.
– Og Sveinung.

Kommentar:
«Alanya var som å bada i smelta syltetøy medan ein marknadshøgtalar ropte deg inn i fortviling.»

Etter vendepunktet:
🌅 8 av 10 termosar
– Små kafeer som lukta av ekte liv.
– Lokale folk som ikkje prøvde å selje meg plastflamingo.
– Skeive smug, sitrontre og gamle menn som blåste på teen som om det var ein kunst.
– Stillheit i vatnet, appelsinskall i vinden.

Kommentar:
«Alanya, når du let turiststøyen forsvinne bak deg, er som å finne ein gamal, mjuk lapp i lomma du trudde du hadde mista – lukta av noko ekte, vart og levd.»

Guffens samla karakter:

🧳 6,5 av 10 termosar
(med moglegheit for oppgradering dersom du finn ein plaststol i skuggen og slepp Sveinung.)

Konklusjon:
Alanya er ikkje plassen for deg som berre vil ha eksklusiv stillheit og mjuke fjelltoppar.
Men for oss som kan flira av skeive trapper, rustne båtar og appelsintrær som ser ut som dei prøver å rømme frå bakgardar – ja, då finst det magi, om du går langt nok feil.

For meg, var dette 100 ganger bedre enn Gran Canaria.

💬 Trollkommentarar frå fiktive folk:

• Dagny i Døsja: “Eg fann Halim fyrst i ’97, Guffen! Kaffien hans kan vekka daude!”
• Birk med Snippen: “Macarena på piratbåt er framleis betre enn danseband på ferga til Flø.”
• Frøken Loddenås: “Fekk eg det rett? Du bada?! Guffen! Du utviklar deg!”
• Leif Lurås: “Eg held meg til Flisvik. Der kan du få både ro og knekkebrød utan klor.”
• Trym i Trøya: “Har du framleis den pirathatten?”
• Steinar Trøblete: “Eg skreiv namnet mitt på papirhandel i Alanya. Fekk brev frå ambassade i etterkant.”
• Oline Sirkelskog: “Ingen ferie er komplett før ein finn ein katt som ser rett gjennom sjela di.”
• Magne Øksestup: “Sealanya er betre frå avstand. Lang avstand.”
• Ensom-Jan med lompe og stil: “Sjelefreden er alltid ein plaststol unna.”
• Kåre Krattskog: “Neste gong: prøv å bli med på ein improvisert ekteskapsseremoni i gamlebyen. Dei serverer kake.”

Artikkelen er inspirert av:
Ein rusten piratbåt, ein kopp tyrkisk te, og eit altfor skeivt kompass som viste meg vegen heim i feil gate.