Av Kjell Krusmajor , spesialutsendt gjestereporter og rømmegrøt-entusiast, Flåklypa Tidende

Det var ein heilt vanleg tysdag i Flåklypa – eller, det skulle det ha vore. Sola steig dovent over Låven til Reodor, dampen frå fjøset til Blakken steig sakte opp i det rimegule morgenlyset, og postkassa til fru Brekkestø hadde som vanleg eksplodert på slaget åtte. Men det var noko uvanleg i lufta. Noko som lukta… ansvar. Og våt kattemat.

Ved kyrkjetid – altså rundt kvart på ni – samla halve Flåklypa seg utanfor kommunehuset. Rykta hadde spreidd seg raskare enn varm sviskegrøt på eit dansebandstevne: Katta til fru Brekkestø, den lett overvektige og politisk ubestemmelige Mons Brekkestø Jr., hadde stilt til val. Og vunne.

Kva skjedde?

For dei som ikkje kjenner til det lokale demokratiets meir… eksentriske sider, så vart valet utløyst då ordførar Laffen Hurlumhei plutseleg fekk fast jobb som trafikkjegle i Oslo. Det utløyste ei spesialparagraf i Flåklypa-lova:

§3b – “Kven som helst kan bli ordførar, så lenge dei ikkje har prøvd seg som sirkusklovn under falskt namn.”

Dramaet kort oppsummert:

Valresultatet:
- Mons (katten): 243 stemmer
- Reodor Felgen: 14 stemmer (inkl. to eigne og ei frå Ludvig som visstnok sov då han stemte)
- Eit uidentifisert vesen med namnet “Vaffel”: 3 stemmer og ei halv pølse
Valkampstrategi:
- Mons mjaua intenst utanfor kommunehuset kvar kveld kl. 23.15.
- Lokalradioen tolka mjauet som “me treng meir sild og mindre skjemavelde”.
Publikumsreaksjonar:
- Fru Brekkestø gråt (av glede).
- Redaktør Frantzen skalv (av frykt).
- Goggen i meieriet påstod han “heile tida hadde visst det kom til å ende slik”.

Stemmemaskinens nervesamanbrot

Valet kunne ha gått galt då stemmemaskina – ein ombygd Singer 201K med påmontert sveivegrammofon og kopla til Ludvigs varmeflaske – plutseleg byrja å spele trekkspillversjonen av “Nidelven stille” baklengs, medan den spytta ut stemmesetlar i noko som likna både morsekode og frisørsalongkvitling.

Reodor Felgen tok ansvar, kobla heile sulamitten til eit dynamoaggregat laga av saueull, blyant og bananskall. “Det skal gå,” sa han. Det gjorde det. Så vidt.

Ludvig, som under oppteljinga hadde mista både nattesøvnen og den eine sokken, uttalte:

“Eg sa det… dette går aldri bra. Men katten… han hadde noko i blikket. Noko Churchillsk.”

Ordførar med poter – og pausekløe

Mons blei formelt innsatt under ei høgtidelig seremoni der han, iført ei sløyfe laga av gaveband og kommunen sin tidlegare ordførarkjede (no litt beit), mjaua høgt og velvillig mot alt med pels.

Fyrste vedtak som ordførar:

Kvar tysdag skal det serverast makrell i tomat i kantina, uansett sesong.
Alt papirarbeid skal rivast i strimler og brukast som kattesand.
Sirkus utan kvalifisert musefanger vert nekte å setje opp telt innanfor Flåklypas grenser.
Alle kommunale reiskapar må vere klorbare (vedtak 4 blei stansa av vaktmeisteren, som meinte det “ikkje var praktisk”).

Kommunesekretæren, frøken Grovbakken, insisterte på at all kommunikasjon med Mons måtte gå via blankett 12C:

‘Søknad om dialog med representant for art utan verbalt språk’.

Første kommunestyremøte: mjau, mjøl og misforståing

Møtet byrja presist fem minutt for seint, då Mons hadde krølla seg saman i kaffekoppen til varaordførar Jallaknut. Etter litt mjauing og susing i ventilasjonen vart det einstemmig vedtatt å leggje ned alt som ikkje kunne klatrast i. Det vart også bestilt 12 liter geitost.

“Han er meir besluttsom enn dei tre siste ordførarane til saman,” sa fru Mollbakken, medan ho rydda opp fjær frå protokollføraren (ein kakadue på vikariat).

Kva no, Flåklypa?

Det vert spekulert i om Mons no tek sikte på ein større karriere, kanskje i fylkespolitikken, kanskje i FN. Andre seier han berre vil ha fleire radiatorar å sove på.

Men ein ting er klart:
Flåklypa har fått ein ordførar med klør. Og sjarme. Og ein mildt retningslaus hale.