🚨 Hjelp oss, folkens! 🚨

SNØRRBYGDA (Alvdal): Det hele begynte med et smell og endte med en ysterikrise, to melkespann i lufta og en lensmann som traff en ren A på lav B. Torsdagskvelden i Snørrbygda utviklet seg til det vi i distriktskritiske kretser ynder å kalle “ei himla rot med kulturelle innslag”.

Meieriets årlege “Fetost og Felespel” gikk ikkje heilt etter planen – eller, som Arne Garli, lokal kontrabassist og deltidsmøkkbonde, uttrykte det: “Det vart meir ost enn tone, og meir røk enn luft.”

Det begynte med ei geit og endte med ei tone

Fru Drøsløkkens geit, Klara, hadde som vanleg fri adgang til festivitetene, men denne gongen fekk ho ferten av svele og uforløyst drama. Midt under Alf Rønnings improviserte folketone på sag, sette Klara i eit byks som fekk heile instrumentrekken til å bikke. Sagen forsvann inn i bassen, og scena fekk eit skeivt drag som minna om eit norrønt jordskjelv.

Publikum besto av følgjande:

Fru Hjelmås, som hadde strikka sidan ho gjekk av bussen

Odvar Snerken, som filma heile seansen med kikkerthaldar til mobilen

Menig Birger, som ikkje er menig i noko, men insisterer på tittel

Samt eit korps av koristar i ullgensarar med skrift: “Felespel før følelser”

Teknisk analyse:

Lyssetting: Ei defekt fjøslykt og éi hodelykt festa med hyssing

Lyd: Delvis levert av ein 1983 Hitachi-radio og Einar sin nesevissling

Scenografi: Tre melkespann, eit hesjestaur og eit banner med teksten “Ost er også kultur”

Lensmannens baryton

Då kaoset nådde klimaks og brunost-røyk dreiv som åndetåke over publikum, reiste lensmann Gunnar Skarvheim seg og ropa: “NÅ FÅR DET VÆRE NOK KULTUR!”

Men så, i eit plutseleg innfall av opera og gamle draumar, byrja han å synge. Og ikkje kva som helst – men Largo al factotum frå Barberen i Sevilla, på baryton, med sprukken stemme og fast blikk. Publikum reiste seg – anten i begeistring eller for å flykte.

Kulturtraume frå ‘84

Underteikna har sjølv opplevd ein felespelar med senebetennelse i Skjåk i 1984. Det var vått, det var langt, og det var seks timar med pizzafløytar og ein mann som trudde han spelte kontrabass, men bar ein vedstabel. Sammenlikna med dette var Snørrbygda nesten dans på roser, om enn med torner.

Etterspel og osterest

Ysteriet brann ikkje, men fekk ei sprekk i veggen og mista all osten sin. Klara vart stjerne. Og lensmannen? Han vart tilbudd ei rolle i Alvdal Musikallag sin neste oppsetjing: “Toget til Tolga”.

Kva gjekk eigentleg gale?

Alt og ingenting. Det heile var både ein suksess og ein katastrofe – som å sjå på ei ku føde i motlys: vakkert og traumatisk samtidig.

Lærdom:

Aldri undervurder krafta i brunost og baryton.

Tidlegare dekning: Revykatastrofen i Tuttedal (Tønsberg)

Ekstern ressurs: Wikipedia om brunost

🚨 Hjelp oss, folkens! 🚨