Av Guffen Turlien, turvandrer, termosambassadør og fylkeskjentmann i eksil

Det starta – som det ofte gjer – med ein togtur og ein tanke eg ikkje burde ha stolt på. Jessheim var våt i lufta, eg hadde smurt fire skiver med makrell i tomat og lagt dei i lomma, klar for ein stille dag på Dal stasjon med tankar om rust og livsval. Men så, på Gardermoen, såg eg ho. Ei dame med same jakke som gamletanta mi brukte då ho fanga smådyr for Veterinærinstituttet. Og utan å tenkje, følgde eg etter.

Ho gjekk målretta. Eg gjekk målretta bak. Ingen stoppa meg. Plutseleg sat eg i midtsetet mellom ein britisk pensjonist med solkrem i augene og ein tenåring som song “Despacito” i headset utan musikk. Eg var på fly til Kypros. Med ullsokkar og refleksvest. Uten bagasje, utan mål, utan mobilbatteri. Eg åt lommeskivene før vi letta. Ein må jo ete.

Eg steig av i Figgriklia, ein slags kypriotisk fjellkrins som ikkje finst på kartet, men burde gjort det. Eg vart verande.

🍋 Limassol bak horisonten – og foran grillen

Eg byrja i utkanten av Limassol, eller som dei lokale kallar det: “Limmazzzol”, med fleire z enn nødvendig. Turiststripa låg som ein glorete strandmatte langs kysten – full av selfie-stenger, menyar på sju språk og ein kar i solbriller som prøvde å selje meg “genuine leather Greek helmet”.

Men eg snudde ryggen til strandpromenaden, og gjekk mot lyden av fuglar, ikkje bass. Og der, inne i dei krokete bakgatene, fann eg den verkelege byen. Gamle menn sat med høge bukser og spelte tavli. Eg fann ein kafé som berre serverte ein rett: grilla aubergine med kvitlauk og haloumi, servert med ei halv sitron og stille respekt.

Bak disken sto Maria, som sa lite, men smilte med heile kroppen. Ho hadde dreve staden sidan 1978, og då eg spurde kva ho likte best med Limassol, sa ho:
“Når turistane går heim, og byen pustar ut.”

Eg blei sitjande i tre timar, berre for å høyre byen puste.

🧄 Lefkara – der blondene har sjel

Ein dag tok eg feil buss og hamna i Lefkara, ein liten landsby i fjella der blondene ikkje er hår, men dukar. Kvar butikk hadde ei gamal dame i døra, og kvar gamal dame hadde nål og tråd i handa. Eg gjekk inn i ein av dei, mest fordi eg trudde det var do, og kom ut med eit skjerf og ei historie.

Eleni, 86 år og med auge som kaffibønner, fortalte meg at Leonardo da Vinci ein gong var innom landsbyen og kjøpte duk. Eg trur ikkje det stemmer, men eg trur på ho likevel. Nokre ting må berre få vere sanning fordi dei gjer godt.

Me drakk vin som var varmare enn kroppen min, og ho sa:
“Alt her tek tid. Til og med vinden.”

🐐 Agros – rosenvatn og geitefakter

Lenger opp i Troodos-fjella ligg Agros, som luktar som ein blanding av geit og parfymeri. Dei lagar rosenvatn der, på gamlemåten. Eg var skeptisk. Men eg vart møtt av ein type kalla Takis, som hadde bart som ein velutvikla plante og auge som peika kvar sin veg.

Han viste meg rundt i verkstaden. Eg såg rosene bli dampa, vatnet bli samla, og turistar bli smurt inn av entusiastiske tanter. Eg fekk ein kopp med rosente og ein prat om livet.

Takis sa:
“Folk kjem for blomen, men dei blir for dofta av bestemødrene våre.”

Eg kjøpte ei lita flaske, som eg seinare brukte som deodorant på bussen. Ein feil, men det lukta i det minste betre enn ullundertøy og appelsinrestar.

🏖️ Fig Tree Bay – der eg nesten bada, men heller åt

Eg fann meg ein plass bak ein søppelboks og ei strandmadrass i eksil. Eg hadde ikkje badeklede, berre ullstilongs og ein gamal truse med kartmotiv frå 1993.

Så eg åt. Ein gammal mann selde pita med souvlaki frå ein tralle som også spela musikk frå Whitney Houston. Eg åt to. Ein lokal gut sa eg såg ut som ein “lost hunter from Finland.” Eg takka, og sa det var det finaste nokon hadde sagt til meg sidan 2007.

🍷 Vouni og vegen til stillhet

Den mest uventa opplevinga fekk eg i fjellandsbyen Vouni, der eg eigentleg kom for å finne brusautomat (det sto i ein reiseblogg frå 2009). Eg fann aldri automaten, men eg fann Nikos – ein vintappar som meinte at “vin og stillhet er det same, berre med ulik lyd.”

Han inviterte meg til vinsmaking i bakhagen sin. Eg sa eg ikkje kunne mykje om vin. Han sa det var det beste utgangspunktet. Me drakk raudvin, åt tomatar som sprakk i munnen, og såg sola gå ned bak ei krakkete steinkyrkje. Ein geit gøydde i det fjerne. Eg tenkte: Her kunne eg vore eit heilt liv, eller i alle fall ein regnværsdag.

🧭 Guffens GPS-feil

Tok til venstre ved eit skilt som sa “Traditional Village Experience” – kom inn i ein bryllupsfest der eg fekk rolle som onkel frå Norge. Dansa i tre timar, åt ei geit, og fekk med meg ein nøkkel til ein leilighet eg aldri fann.

🪕 Stedets stemning:

“Varm som ein klem frå ein framand. Forvirrande, men riktig.”

🧳 Guffens Reisestempel – Figgriklia/Kypros

⭐ Totalkarakter: 4 av 5 termoslokk
🍲 Matopplevelse: 5/5
🎻 Underholdning: 3/5 (eg spelte munnspel for ein hund)
🌡️ Temperaturkomfort: 1/5 (ullundertøy + sol = nei)
👥 Turistkaos: 2/5
🚽 Do-tilstand: 3/5
🥤 Brusautomat-tilgjengeligheit: 1/5 (men verd det)

🔚 Ein tanke til slutt

Neste gong eg ser nokon eg trur eg kjenner, så kjem eg nok til å følge etter. Kanskje ender eg opp i Aremark, eller Albania. Kanskje berre på ein parkeringsplass utan plan. Men viss det finst folk som Maria, Takis, Eleni og Nikos der – då veit eg at eg vil finne noko eg ikkje visste eg trong.

Har du òg gått deg vill – eller blitt funnen – bak turiststripene? Del turen med nokon som burde tatt feil av terminalar og kjent på livet som skjer når du slepp kartet.

#FøtternsFortellinger #BakTuriststripa #GuffenPåTur #KyprosUtanPlan #ReisegledeIMotgang

Facebook Twitter