Av Svenno Susebrak, frilansskribent med svak hørsel og sterke minner frå 1958

Folk i Stavanger jublar. Dei meiner dei er i finalen til å bli “Noregs kulturkommune 2025”. Eg meiner dei er i finalen til å gløyme kva kultur eigentleg var. For kva betyr det eigentleg å vere ein kulturkommune når kvar ljoslenke og tromme-maskin skal rope høgare enn ein pensjonist med poesi i bringa?

Eg såg plakaten. “Stavanger 2025 – 900 år med kraft og kjærleik”. Eg fekk migrene berre av fonten.

🎭 Kultur eller karneval?

Stavanger kommune har kasta hatten i ringen, saman med Kristiansund og Voss, i håp om å bli kalla “Noregs kulturkommune”. Det er Norsk Kulturforum som står bak, og dei seier prisen går til den som “utmerker seg innan kulturarbeid”.

Eg las på programmet. Laserkonsertar, gatekunst, VR-dans og noko som heitte “musikkoppleving for dei utan øyre”. Eg spurde Britt-Bente i Seniorkoret kva ho meinte.

“Me ville berre ha ein viseaften med rømmegraut og dragspel, men det vart avlyst for ein hologram-dj,” sa ho, medan ho såg tomt i lufta.

🤯 Ting eg tok med meg frå denne nyheita:

Stavanger likar lyd som blinkar
Ingen spurde dei over 60 kva dei meinte
Ordet “kultur” inkluderer visst alt som kan sponsast av Equinor
Det er fleire pengepottar enn stille rom

Kven bestemmer kva som er kultur?

Er det verkeleg slik at ein kommune med mest budsjett, flest powerpoints og størst telt automatisk har “mest kultur”? Eg har sett meir kultur i ein kaffipause på bedehuset i Knirkedal enn i heile Stavanger 2025-programmet.

Kultur burde ikkje skremme deg – det burde kviskre deg heim. Dette er ikkje kultur. Dette er lysreklame med rytme.

Fiktivt intervju: Arrangøren svarar

Eg ringde ein anonym representant frå programgruppa. Han sa:

“Vi ynskjer å inkludere alle. Difor har vi t.d. invitert robotar til å danse samba.”

Eg la på. Det var nok.

Reaksjon frå kultursjefen i Stavanger

Kultursjefen meiner dette er eit gjennombrudd:

“Kultur skal vere for alle. Også for dei som likar strobelys og rytmisk eld.”

Ho gløymde berre dei som likar ro.

Svenno minnest

Då eg var gutunge, gjekk me på konsert i gymsalen. Det var ei blokkfløyte og ei dame som song om sauer. Alle sat stille. Ingen fekk høg puls. Det var kjærleik, det.

🛣️ Avslutning: Eit lys for stillheita

Dersom Stavanger vinn denne prisen, så håpar eg dei feirar det med ein kveld utan lyd. Utan blink. Berre ein roleg vals og ein kopp kaffi utan strobelys. For kultur er ikkje noko du brølar. Det er noko du lyttar til.

📢 CTA:

Har du opplevd ein “kulturkveld” som føltest meir som eit raveparty? Del di historie. Skriv til Svenno. Tips til neste kulturgrøss mottas med åpne armar og lukka øyre.

Facebook Twitter