Sylteagurkkonkurranse avlyst i Hammerfest – lokal kvinne i sorg og saltlake

📰Av Blørgilda Mudgrumble, frustrert værobservatør

“Eg vakna av mild nordavind og visste med ein gong at dette kom til å bli ein dårleg dag. Når lufta luktar våt dill i juni, er det anten klimakrise eller konkurransekaos – og denne gongen var det begge delar.”

Det var i Finnfjasblad (Hammerfest) det først stod med liten skrift og stor konsekvens: “Årets sylteagurkkonkurranse avlyst grunna manglande påmelding og uventa gjæring.”

Og eg seier det med sorg i tastaturet og syre i bringa: Dette var den siste smaken av sivilisasjon i nord. I nesten femti år har kvinner (og to menn utan kjenslefilter) møtt opp i skumringa med sine beste krukker – glas fulle av stoltheit, historie og ein usagt konkurranselyst som ville fått OL i skøyter til å verke tamt.

Men ikkje i år.

🥒 Salt i såret – surt i sjela

Bolla Rumpenæs (som eg ikkje kan namngi fullt fordi eg kjenner både son hennar og kakeboksen hans), sto i kjøkkenvinduet sitt i Grøtstupen (Hammerfest) og skalv. “Eg hadde brukt ein hemmeleg løk,” kviskra ho, “og ein dill eg dyrka under naboens trampett.”

Ho hadde rigga kjølerommet, støvsugd alle lokk, og til og med sydd ny forkle med teksten: “Kvinne med krukke – frykt meg.” Alt var klart. Men kommunen ville heller ha “digitalt syltestudio” neste år.

“Eg skal ikkje sylta digitalt,” sa ho medan ho dunkar panna i murveggen og drøyper lake på linoleumen. “Det blir ikkje sprøtt, det blir berre feil.”

📉 Tradisjonar som renn ut av krukka

Avlysninga kjem etter fleire år med moderne konkurransereglar: først fjerna dei smakspanel med munn (no var det QR-kode og algoritme som avgjorde kven som vann), så forbaud dei agurkar med “følelsesladde etikettar” og til slutt vart det krav om “sylteinnlevering med allergenmerking, temperaturmåling og personlig hygiene”.

“Før kunne du ha katt i kjøkkenbenken og likevel vinne sølv,” sa ein annan deltakar, som ikkje ville stå fram med namn, men hadde grøne fingrar og eit bittert blikk.

😭 Etterdønningar i dillmiljøet

Det luktar ikkje berre surt, det dirrar av sinne. Den lokale dillforeningen “Agurklig Følelse” har sendt klagebrev til kommunen, EU og Norsk Helseinformatikk. Dei meiner “agurk er agurk, og lake skal svi”.

Det går rykter om ulovlege syltemiljø i Alta. Konservering i kjellar. Håndverkslake. Enkle krukker, store følelsar. Det kan vere starten på ein bevegelse, eller berre eit opprør i ei plastbøtte.

😿 “Ingen har spurt katten min kva han føler om dette”

Og la oss ikkje gløyme dyra. Tasselakk, ein langlivet kjøkkenkatt med sylteinstinkt i barten, nekta å ete noko anna enn heimelaga dillagurk. No ligg han under komfyren og stirar bebreidande på hermetikk. Det luktar svek og statleg innblanding.

🪥 Når det som skulle halde seg, forsvinn

Sylting er ikkje berre mat. Det er minne. Det er kontroll i ei ukontrollerbar verd. Det er kvinnehistorie, plikt og krydder i same glas.

Når dette forsvinn, forsvinn også grunnlaget for fellesskapet. Eg vil ikkje leve i eit land der alt som er surt, skal digitaliserast.

Artikkelen er inspirert av:
🔗 Finnmark Dagblad – finnmarkdagblad.no
📌 Avlyst konkurranse, lokal klage og nasjonal kollaps

📥 Delingsoppfordring:
“Kjenner du nokon som meiner at agurk berre er pynt? Send dei denna – og be dei smaka på kultur.”

🧿 TikTok-/Reels-oppsummering:
🥒 Sylting ✅ Sinne ✅ Ein katt som streika ❌ Optimisme

🌿 Hashtags:
#BlørgildasVarsel
#SaltOgSvek
#SuragurkMedSjel