SEO-tittel:
KIKKERTSJOKK OG KAFFEKRISER | Pjuskeby før og no

Byline:
Av Hjørdis Vagle – Verdensmester i sladder (NM ’78, ubekrefta), med sur kaffi og skeiv notisblokk

Ingress:
Eg sto mellom ein kjøleskap med sladdersuspekt-rangering og ein kaffekopp med PANIKK NÅ!-merkelapp, då det slo meg: Me lever ikkje i ei verd – me glir ukontrollert ned Skranglebrekka. Ein gong var kvardagen treig som sirup og samtalane stødig som vedkubbar i ovn. No? Full digital tsunami og ingen veit kven som eig sokkane i sofaen. Dette er ei reise gjennom tidas tull og tolmod.

Då gardinene rørte seg i vindkast og varsemd

Før, då ein kikka ut vindauget og ikkje på ein skjerm, visste ein kva som rørte seg. Eg hadde tre sett gardiner: jul, sorg og vind. No har eg åtte. Sommargardiner, ryktegardiner, nattoperasjonsgardiner… (og ei i bly, for Målfrid sin WiFi). Gardinene fortel ikkje lenger berre om årstider, dei avslører sambandsproblematikk og kven som legg ut for mykje på Pjusketok.

Kaffe, kløkt og konspirasjonar

Før vekte kaffien deg. No vekker han dataalgoritmane dine. Eg drikk framleis den eldgamle sorten frå Klukkende Kaffekokeri, sterk nok til å vekke vekk ein prest. Koppane er koda: PANIKK NÅ! for Målfrid-drama, SKANDALAKOPP for Snublestredet-nytt, og ein ekstra djup for kommuneplanar. Men kva hjelper det, når folk går rundt og har kaffi i kartongar utan lukt? Det er ikkje berre smak som forsvinn – det er sanninga og!

Postkort og plastikkpiff

Å få eit postkort før var som å vinne ein Pjuskebyquiz. No får du ein snap av ein fot i sand. Og eg seier det rett ut: sand mellom tærne øver aldri eit kort der det står “Vi så ein sel” og du mistenker det eigentleg var ein stein. Eg har serviettar med meir informasjon enn dagens nyheitssendingar. (Og ja, dei er laminerte og stemplet “Kikkert-sikker”).

Barna mine kan ikkje spikke ein blyant

Ein gong kunne ungar spikke blyantar og lage fløyter av geit. No veit dei ikkje kva ein blyant er, og dei trur geit er ein filter. Eg samla på fiskesluk og heimelaga snarer. Dei samlar på likes. Ein kilde nær blomsterpotta mi påstår at ei jente i Rabalderveien trur kyllingar kjem frå app. Eg har stemplet det “Mistenkt usant”, men å herremin, me står i fare.

Digitalt samliv og digitale svik

Før hadde du eit forhold, ein dans, ein krangel og ein tur i Babbeldalen for å snakke ut. No slettar folk kvarandre. Eg spurde nyleg ein kar om han hadde kjærleikssorg. Han svarte: “Eg har mista streaken min.” (Eg rapporterte han til Tulle-Terapi Senteret, der dei lo i 17 minutt.)

Alt er betre – på feil måte

Sjukehusa reddar liv, men du får ikkje tak i ein skikkeleg kopp te. Vi har satellittar i lufta, men folk klarer ikkje finne Framhaldshaugen utan app. Gardinene mine viser bilete av ein verd som glitrar, men som ikkje kviskrar meir. Og eg savnar kviskring. Eg savnar Hemmeleg sus, ikkje TikTok-bråk.

Folk flest i Pjuskeby seier:

“Dette kunne vore unngått viss Sigmund brukte trillebår.”

📊 Tullefakta-boks:
Hendelse: Samfunnsendring og nostalgisk forfall
Sted: Pjuskeby (og spesielt vindauget mitt)
Ordførerens svar: “Vi vurderer å digitalisere kikkertbruken”
Din vurdering: Kikkert-sikker nostalgi

📬 Delings-CTA:
Send denne artikkelen til den naboen som fortsatt trur WiFi er ein type ost!

🧠 Bygdekonklusjon:
Når alt blir betre, men ingenting blir klokare – då treng me ei gammal dame bak gardina.

💭 Fremtidsdrøm:
Ein dag vil eg ha ei app som heiter “Kven-skrudde-av-gatelyset?”

💬 Kommentarutfordring:
Kva ville DU lagt i Målfrid sin postkasse om du ikkje skulle straffast?

⯎ Kildehenvisning:
Teksten er inspirert av artikkelkrav.json, karakterer.json og ekte indignasjon – akkurat det Hjørdis trengte for å klage til kommunen.