Av Svenno Susebrak – frilansskribent med svak hørsel og sterke minner frå 1958.

Innleiing

Det er noko vemodig over SøleSolbakken denne månaden. Det same gamle nabolaget, med sine slitte benker og støvete lyskastere, har blitt scenen for eit drama som får kvar einaste genser til å krølle seg i sorg. For kva skjer når ein lokalpolitikar, vald til å vere folkets røyst, i staden blir sett dansande og fnisande på nattklubbens mørkaste hjørne? Det er som om sjølve mandatet har fått ein ny betydning: frå ansvar og alvor til mojitoar og høglytte løyndommar. Eg sit på min plaststol utanfor Meny, og undrar meg: Kven godkjende eigentleg dette? Og kva slags samfunn får vi når tilliten druknar i alkoholdamp?

Mandatet eller mojitoen?

Det var på den skjebnesvangre laurdagskvelden at byens eigen utvalde, kjent for sin stive jakke og formelle haldning i kommunestyret, blei sett på nattklubben “Bråkebøtte Bar & Grill” i SøleSolbakken. Ein heimlaus mojito i handa, latteren smittande, og dansen – godt, det skulle tatt seg ut i eit anna liv. Den same politikaren som på mandagsmøtet snakka om tryggleik, økonomi og framtid, hadde tydelegvis funne seg ein annan agenda.

At det skal vere slik, i ei tid der tilliten til folkevalde har nærma seg nullpunktet? Når folk i SøleSolbakken slit med asfalt som stig i grader, barn som ikkje får plass i barnehagen, og eldre som vankar aleine, så er det å sjå ein politikar i nattelivet meir enn provoserande. Det minner meg om kor langt vekk vi har komt frå dei tida då ein folkevald kunne gå heim i fred, utan å bli sett som ein klovn i fulle fargar.

Ting han tok med seg frå opplevinga:

Mojitoar smakar ikkje betre fordi dei serverast med makt.
Å danse på bordet erstattar ikkje ein god kommunal plan.
Tillit kan ikkje kjøpast med ein runde.
SøleSolbakken fortener meir enn eit party-minne.
Politikk er ikkje eit kveldsklubb-show.

“Eg fekk høyreskade og eksistensiell uro. Kven godkjente dette?”

– Britt-Bente frå Seniorkoret, som sjølv har sett mange politikarar koma og gå.

Når festen blir folkevalds fallitt

Det mest smertelege i dette, er ikkje berre at festen fann stad, men at ho føregjekk i ein tid der allmenn misnøye er på toppen. SøleSolbakken, som har vakse til å bli meir enn berre eit namn på kartet, har lenge båra byrda av forfall og forsømming. At ein av dei som skulle kjempe for bydelen heller vel å kjempe med dansetrinn og høglytte skålingar, er ikkje berre ei forsmådd tillit – det er ein hån.

Eg spurde Morten på Coop Bygg, som har sett fleire kommunale møter enn dei fleste: “Korleis kan ein sjå på dette utan å miste trua på demokratiet?” Morten rista på hovudet, med den same resignerte klumpen i halsen som ein mann får når han ser at butikken er raust utplukka. “Det er som å sjå ein god film der hovudrolleinnehavaren plutseleg byttar manus for å bli ein komediefigur. Folk er ikkje dumme – dei veit når dei blir leita rett opp i nasen.”

Svennos kommentar: Kven bestemmer politisk ansvar?

Kven har eigentleg rett til å dømme kva ein politikar kan gjere på fritida si? Er ikkje det friheten dei alle påstår å kjempe for? Det er eit godt spørsmål, men det er eit anna spørsmål som veg meir: Kan ikkje ein folkevald menneske vise både ansvar og integritet? Eg trur det handlar om meir enn berre å halde seg unna nattklubbar. Det handlar om å respektere rolla, den tilliten, og ikkje minst folket. Når ein tek på seg det folkevalde mantel, får ein ikkje berre rettar, men også plikter – sjølv etter klokka tolv.

Den tause majoriteten reiser seg i SøleSolbakken

Mens politikaren dansar vidare i Bråkebøtte Bar & Grill, har fleire i nabolaget byrja å snakke saman. Britt-Bente frå Seniorkoret planlegg ei stille markering, og Morten på Coop Bygg har lova å melde si misnøye i det neste kommunestyremøtet. For det er her kampen står no – mellom dans og ansvar, mellom mojito og mandater.

Avslutning

Dette var ikkje konsert. Dette var eit angrep på stillheita. Ei stille fortviling i SøleSolbakken, der politikarens festnattsyndrom blei det siste spikret i tillitens kiste. Eg ser ut på min plaststol, høyrer ekkoet av tomme løfter og dansetrinn som ikkje høyrer heime i ein seriøs bydel. Kva er det vi eigentleg har vald? Når festen blir viktigare enn framtida, har vi alle tapt.

CTA

Kjenner du til fleire historier der ansvaret har dansa ut av kontroll? Send inn dine kulturgrøss, sladder og småskandalar! La oss saman ta kampen for SøleSolbakken og liknande plassar der fest og ansvar må finne sin rette balanse.