Av Anna-Karin Vestly – Barne- og bygdejournalist med blikk for undring og trygghet i naturen.

Innleiing:
Det var ein av dei dagane der vatnet låg heilt stille – som ein pannekake i ein søndagspytt. Klukkesjøen, som i følgje mange gamle historier klukkar som ei gammal vasskran, hadde samla ein liten flokk undrande sjeler ved breidda. Her, i hjartet av Pjuskeby, finn ein både barn og vaksne som meiner dei høyrer noko. “Han sa hei til meg,” påstår vesle Alfred, medan han kastar stein i ringar som nesten aldri blir borte. Det er ikkje første gongen folk hevda vatnet snakkar, og det blir neppe den siste.

For korleis høyrest eigentleg eit beversvar ut? Og kvifor klukkar vatn meir ein laurdag enn ein torsdag? Dette er spørsmål berre Klukkesjøen kan svare på – eller er det vi som klukkar tilbake?

Klukkesjøen – der vatnet har sin eigen stemme

Klukkesjøen ligg eit stykke utanfor Sprutefossen og rett ved stien som endar i Latterlunden. Ho er mest kjend for det lydlandskapet som oppstår når vinden blæs svakt og fiskar rører på halen. Dei gamle i bygda meiner lyden kjem frå ei underjordisk pipeorganrot, medan biologlærar Olve Meise seier det skuldast trykk i fjellgrunn og gamle beverhytter. Uansett årsak – alle i Pjuskeby veit at klukkelyden ikkje er heilt som andre plassar.

Beverens rolle i undringa

Ein kveld kom ei eldre dame – ingen visste kven ho var – og sette seg med ein kopp solbærsaft på brygga. “Eg snakkar med beveren kvar tysdag,” sa ho. “Han gir råd om løvetann og kor djupt ein skal dykke i sorg.” Ingen lo. For det virka så ekte. Og det er kanskje dette som gjer Klukkesjøen til noko meir enn ein dam – ho er eit rom for å tru på det vi ikkje heilt kan forklare.

Barna og beverfilosofien

Pjuskebys barnekor har fast tradisjon: kvar vår samlast dei ved sjøen og prøver å synge i takt med klukkelyden. “Han svarer berre når vi held tonen lenge nok,” seier dirigenten. Barnas nysgjerrige blikk møter vatnets uro, og saman lagar dei musikk ingen kan notere. Eg spurde lille Mira (6): “Kva seier vatnet?” Ho tenkte lenge. “At eg må bruke dei raude støvlane i dag.” Klukkesjøen gir ikkje berre lyd – ho gir retning.

Kven eier lyden?

Ein ny diskusjon har starta blant dei vaksne. Kan nokon ta patent på ein naturlyd? Ein lokal teknologigründer vil lage app med “ekte klukk”. Eg kjenner at det vrir seg litt. Nokre ting må få vere udelte, som kake på ein regndag eller ei klem frå Trillebø. Og kanskje er det klukkelyden sjølv som bestemmer – kven han vil rope på, og kven som må vente.

CTA:
Klem ein bever, klukk med eit spann, og ro over Klukkesjøen med sokkar på hovudet! Livet er for kort for stille vatn.

Avslutning:
Så om du ein dag kjenner at alt er stille – og samstundes ikkje – då kan det hende det er Klukkesjøen som kallar. Med klukk og klang, med beverpust og barnestemmer. Og då bør du gå. Gå dit. Set deg ved vatnet. Og lytt. Kanskje klukkar det deg litt klokare.

Meta Description:
Klukkesjøen i Pjuskeby klukkar som ei gammal vasskran – men kva betyr det? Møt bevere, barn og undring ved breidda av bygdas mest mystiske innsjø.

Kilder:
– Barnekoret i Babbeldalen – dei som klukkar i moll.
– Olve Meise sin blogg – for dei som trur på røter og rørsler.
– Vaffel-Vera hos Rasle’n Barnevognservice – ho som alltid lyttar.

TikTok/Reels-oppsummering:
Kva seier vatnet? 💦 Klukkesjøen i Pjuskeby snakkar – og beveren svarer! 🦫🎶 #klukkesjøen #bygdeliv #undring #pjuskeby #barnognatur