Bak Gardina: “Digitalt Daudblikk i Surkålveien”

Av Hjørdis Vagle, gardinobservatør og samfunnsrefleksjonist frå Øvre Knortelia

Eg sat her ein måndag føremiddag med ei brødskive og kikka ned på Surkålveien – som ein gjer. Det var stille, nesten for stille, sjølv til Pjuskeby å vere. Ingen roping frå Syltetøyungane i nr. 12, ingen sparkesykkel som fyk gjennom Gurglestien. Berre ein einsleg ungdom med hette og daudblikk, på veg heim frå Gnukkbua – der dei visstnok tilbyr “gratis WiFi med kjøp av gnikk”.

Og då slo det meg: Kva skjedde med dei unge? Dei levde før. No sleper dei seg fram som digitale dvergar, bøygde over skjermar som om det var heilage skrifter frå Snørrutsalget.

Eg hugsar då Leif Tjafsnes sprang naken gjennom Fjomsveien for å unngå spansktimen – DET var ungdom. No sit dei som tåkelur på benken ved Bæsjegata 80 og swiper på ingenting, medan Tøffelalléen gjev gjenlyd av klikk-klakk frå falske Crocs.

Er det TikTok, Snap, eller noko endå meir demonisk – som SkulkTalk eller BedpresSnap? Eg veit ikkje. Men det eg veit, er at Rølpecentralen får fleire og fleire telefonar frå foreldre som vil ha ungdommen sin “vekt frå apati”. Har det verkeleg gått så langt?

I gamle dagar hadde me opprør med stil – me smugrøykte ved Lortvikkroken og kasta egg på lærar Tore Rabbagast sin Toyota Carina. No kastar dei “likes” i staden. Det luktar ikkje opprør – det luktar passivitet.

Kjære Pjuskeby: Kan me få tilbake ungdom som tør å kjede seg utan ei skjerm? Som tør å meine noko? Som tør å gå seg bort fysisk, ikkje berre algoritmisk?

Eg seier som mora mi brukte å rope då ho såg meg med Gameboy i 1993: “Du får firkanta pupillar, Hjørdis!”

Kilde: Inspirert av noko eg såg då eg eigentleg skulle vatne blomane.