Av Guffen Turlien, turvandrer, termosambassadør og fylkeskjentmann i eksil

Eg ankom Nedre Hikkelsnitz (øst for Leipzig, vest for sunn fornuft) med en koffert full av ull og uavklarte forventninger. Tyskerne kallar det ein “Ortsteil”, eg kallar det ein tilstand. Dette er ei bygd som ser ut som den vart murt opp med melankoli og mørtel frå 1800-talet – og så vart gløymt under ein murstein eller to.

Toget stansa ikkje her. Det berre nøla.

Eg steig av ved nabobyen, Ober-Hikkelsnitz, og vandra nedover mot den nedre, med nista mi i ei Filadelfiapose og trøya stappa ned i buksa som ein optimist. Eg tenkte: “Ingen tur er komplett før du angrer,” som den gamle oppsynsmannen i Flaksvika sa, før han gjekk seg bort i sin eigen kjeller.

Staden

Nedre Hikkelsnitz består av:
– Éin kronglete hovudveg med sju fartsdumper og tre fugleskremsel (ingen i åker)
– Ein nedlagt snorbutikk
– Ein do som krev spesialnøkkel frå biblioteket (som er stengt)

Midt i bygda står eit klokketårn, skeivt som moral og gyngande i vinden. Det ringer kvar time, men ingen veit kven som styrer klokka. “Kanskje det er gamle Herr Schnödel,” sa Hildegard bak gardinene, “eller kanskje det er naturen sjølv.”

Eg sa “å ja?” og ho lukka vindauget.

Folket

Folk i Nedre Hikkelsnitz er ikkje så mykje folk som dei er uttrykk. Dei sit på benker og røyker i ring, som om dei ventar på noko – kanskje fortida. Eg møtte Uwe, som selde hekla grilltrekk, og Margot-Maria, som hadde samla på støv og gramofonplater sidan 1964.

“Vi hadde ein festival her i 1987,” sa ho. “Ein duefløyingskonkurranse. Sidan har me vore stille.”

Eg såg rundt meg. Det var stille. Stillare enn ein kommunal budsjetthøring.

Severdighet(er)

Hovudattraksjonen er Brevduemuseet. Eit einmannsprosjekt starta av avdøde Otto Schnürtz (†2003), som meinte duene bar på historiske sannheter ingen radio kunne gi. Museet har tolv utstoppa duer, ein teikning av Bismarck med fjær, og ein lydinstallasjon der nokon kviskrar “ko-ko” på sju språk.

Eg sat der lenge. Termosen min leka. Eg trur eg gråt litt.

Lokal mat og drikke

Det einaste spisestedet, Zum Glühenden Bein, serverer “Snitzel på min måte”, som viste seg å vere surdeigsbrød med varm leverpostei og eit blikk. Til dessert: barkebrød og ein snaps kalla “Vintervokal”. Det smakte som å suge på ein pipe under revolusjonen.

Eg åt opp alt. Av respekt.

Toalettfasilitetar

La oss ikkje bruke for store ord her. Toalettet i Nedre Hikkelsnitz er eit prosjekt, eit eventyr, eit halvgjennomført dikt. Du treng nøkkel frå biblioteket, som som sagt er stengt. Alternativt kan du spørre Werner, som bur i huset ved krysset. Han har ein bøtte og eit system.

Eg brukte systemet. Det lukta bark og glemt syltetøy, og det var noko vakkert med det.

Terningkast: 4
Ein poetisk tragedie av ein stad, perfekt for deg som likar at ingenting skjer og alt skjer samtidig – berre veldig, veldig sakte.

Artikkelen er inspirert av: brosjyra “Oppdag Øst-Sachsen til fots og i tvil” (utgitt av Nedre Hikkelsnitz Turistinformasjon og Veterankorps).