🚨 Hjelp oss, folkens! 🚨

Av Blørgilda Mudgrumble, Værobservatør og sladder ekspert

Eg vakna av sol på dyna og visste med ein gong at dette kom til å bli ein dårleg dag. Det var ein slik sol som ikkje varma, men berre låg der og gliste hånleg gjennom skitne vindauger, som ein sleip slektning du ikkje hadde invitert – ein sånn som kjem utan kaffebrød og berre spør kvar du har blitt av.

I Grøtskroken (Gausdal), den delen av bygda der telefonlinjene framleis heng som slepphendte edderkoppspinn over skakke stolpar, har det samla seg ei sky av uro og sur søndagskaffi.

Det heile starta ein torsdag – ein slik dag der du anar at noko skal gå gale, men ikkje veit om det blir rotte i potetlageret eller at du får brev frå kommunen. Det viste seg å vere noko verre: Lokalbonden og hobbyfilosofen Torgrim Bøfjell oppdaga at han – ved å flytte postkassa si tre meter for å unngå reklame frå Felleskjøpet – no hadde adresse identisk med naboen sin. Problemet var berre at naboen også var han sjølv.

“Eg sende eit brev til meg sjølv for å teste det,” fortel Torgrim, medan han rører i ein kopp kaffi som ser ut som den har stått sidan 17. mai. “Og då eg fekk det tilbake med påskrifta ‘ukjent mottakar’, forstod eg at noko var alvorleg gale.”

Det sette i gang ein dominoeffekt som fekk både lensmann og lokalprest ut av middagskvilene sine. Postmannen nekta å levere noko som helst, med mindre han fekk skriftleg erklæring om at Torgrim faktisk eksisterte – noko soknerådet var usikre på, då det viste seg at han aldri hadde blitt korrekt innført i kyrkjeboka. Det vart i tillegg stilt spørsmål ved om han i det heile tatt hadde betalt kontingenten til Grøtskroken Bygdekvartett, noko han hardnakka nekta for, men som visstnok skulle vere dokumentert i ei skrivebok hjå gammeltante Margit.

“Eg har sagt det før og eg seier det att: Det var betre før det vart trådløst,” sukrar gamle fru Løken, medan ho strikkar ein genser til katten sin, Ludvig, som har ein tendens til å stirre dømmande på alle som ikkje set skoene parallelt på trappa.

Bygda kalla saman til krisemøte i det kombinerte samfunns- og redskapsrommet bak det nedlagte bedehuset. Der vart det servert lunka saft og tørre kjeks (frå konfirmasjonen til Geir Frode i -98), og ein lokal amatørfilosof – han med rot i slekta på begge sider av tunet – heldt eit foredrag om eksistensialisme, flatpakka identitet og postvesenet.

Fleire møtte opp i regnponcho og gummistøvlar, sjølv om det ikkje regna – ein refleks frå tidlegare traumatisk oppleving med uteteater og yr.

Ingen vart klokare, men alle vart einige om at det i det minste var betre enn å vere heime og høyre på tankane sine. Ein uidentifisert deltakar foreslo å “merke Torgrim med øyreklips”, noko som vart notert, men avvist av etisk-komitéen (som for anledninga bestod av Torgrims tremenning og ein valdeleg kanin).

Til slutt kom det ei slags semje: Torgrim skulle få ei ny adresse – “Huset ved sida av det gamle eiketreet, Grøtskroken.” Dette vart anerkjent av både postvesenet, bygdelaget og ein tilfeldig forbipasserande bussjåfør som hadde stoppa for å hente pølse på termos.

Sidan har livet gått sin skeive gang. Ludvig stirrar framleis. Postkassa står no på ein høg stein. Og regnet? Det kjem som vanleg når du har glemt å hente inn vasken.

“Kjenner du nokon som meiner at mildt regn er ‘godt for sjela’? Send dei denna – så får dei kjenne på motstand.”