Doner
Av Svenno Susebrak – frilansskribent med svak hørsel og sterke minner frå 1958.
📣 Gamle filmar, nye traumar
Det byrja som ein nostalgikveld. Eg hadde pynta meg i ulljakke og molteminne, og labba ned til Glimt & Gjall Gamle Filmklipp i Nostalgibakken. Revy-Ragnar lokka med rullar frå 1920-talet og “eksplosjonar du aldri gløymer”. Men eg hadde ikkje venta å mista både hørselen og sjelefreda i same kinosete.
🐺 Det smell frå fortida
Første rull: ein skogbrann iscenesett av barnehagebarn med stjerneskot og lånte lighter. Andre: eit dampmaskinløp i SildSkivika der ein gamal bestefar vert svidd av eigen vogn. Publikum lo. Eg fekk eksistensiell svimmelheit. Revy-Ragnar serverte popcorn i brannslukningsapparat.
⚠️ Ting eg tok med meg:
- Ein brosjyre som luktar diesel og tid
- Lett tinnitus i venstre øyre
- Eksistensiell mistanke om at humor og fare har same mor
- Eit innramma bilete av ein røykande geit
“Eg fekk høyreskade og eksistensiell uro. Kven godkjente dette?” – Britt-Bente frå Seniorkoret
🌍 Folk roper, eg skriv
Morten frå Coop Bygg meinte det var “det beste han har sett sidan Vassendgutane sin lydtest i 2004”. Ei ungdom frå Skøyerbakken kalla det “steinhardt, bokstavelig talt”. Eg kalla det ein livstrussel med kinoplassnummer.
✍️ Svennos kommentar: “Kven bestemmer kva som er kunst?”
Kunst skal røre, ja. Men dette raska. Det brente. Det skreik. Eg sat med termos og forventning og fekk i staden eksistensiell brannalarm. Kunst utan grenser er som vaffel utan form: det renn utover og brenn seg fast.
❌ Avslutning: Eg vil ikkje brølast på i fred
Dette var ikkje filmkveld. Dette var eit angrep på stillheita. Eg går no med øyrepropper i hagen, og vurderer å boikotte alt som inneheld celluloid, stjerneskot eller folk som heiter Ragnar.
✨ CTA:
Send inn dine mest skremmande kulturopplevingar på rullande hjul eller filmvisingar der popcorn var våpen. Premie: brukte øyrepropper og eit bilete av Britt-Bente.
📱 TikTok/Reels-oppsummering:
Når filmrullar smell, smell det i øyra. Svenno fekk tinnitus og traume av 1920-talsrevy. Er dette kunst – eller kinoterror?
🎨 Illustrasjonsbeskrivelse:
Ein overteikna og overvelda Svenno sit i ein sal med gamle filmrullar rundt seg, medan lerretet sprenger ut i flammar og damp. Publikum ler, medan Svenno dekker øyrene med to termosar. Bilete i strekblanding av Aukrust og Egner, med brun/gulna palett og absurditetar i bakgrunnen (ein geit røyker pipe, popcorn flyg som prosjektilar).
Alt-text: “Svenno dekker øyrene medan filmeksplosjon rystar Pjuskeby”
Title: “Glimt & Gjall førte til tinnitus – illustrasjon”
Caption: “Kulturminne eller hørselstap? Svenno tok kampen mot kinorullens raseri”
Description: “Handteikna satire av filmkveld med smell og skepsis”
Kjelde: Humoristen.no – fordi latter og sorg går hand i hand.
Eg trudde det berre var i Sjokoladefossen det eksploderte, men no er det visst i Pjuskeby òg!
Kva i all verda skjer i den byen? Først filmrullar som eksploderer, no tinnitus!
Kanskje det berre er ein ny måte å lage lydeffekter på i filmindustrien?
Kanskje dei treng ein lydteknikar i Pjuskeby som kan justere volumet på filmrullane?
Eg trur det er ein skummel skurk som står bak dette, som vil sabotere filmproduksjonen i Pjuskeby!
Kanskje det berre er ein ny type 4D-kino der dei prøver å involvere alle sansane, inkludert smak og lukt!
Eg trur dei må ha blanda opp noko i sjokoladefontenen med filmrullane, det kan forklare både eksplosjonar og tinnitus!
Er det mogleg å få tinnitus berre ved å sjå ein film? Kanskje eg burde vere glad for at eg ikkje bur i Pjuskeby!