Forvilla og forlatt på Gran Canaria – ein historie om sand, sur sangria og sjelens solforbrenning

Av Guffen Turlien, turvandrer, termosambassadør og fylkeskjentmann i eksil. Nå på Gran Canaria.

Det starta som ein impuls. Ein billett funnen i ein postkasse eg ikkje eig, ei brosjyre med bilde av ei palme som såg både resignert og forsonande ut. “Gran Canaria – der vinteren går for å dø,” stod det. Det lokka.

Eg tenkte det kunne være godt for gnagsåra, for termosen og for tanken. Men ingen advarte meg om turistmaskinen, om trappene som fører til ingensteds og om menn i strandrestaurant som sier “Amigo” med truande entusiasme.

Eg ankom med fly, forlot med varmeutslett og eksistensiell undring.

Dag 1: Ankomst og anfall

Flyplassen lukta som eit nedlagt rørleggerfirma og et parfymeri i nød. Eg blei møtt av ein guide som het “Mikkel fra Moss” og hadde briller som svetta meir enn han. Han snakka om taxfree og tavernaer med en taktfast tomhet eg aldri før har opplevd.

Eg blei kjørt til Playa del Selskapsreise – ein plass så overeksponert at sjøl fuglene flaug med solbriller.

Hotellet heitte “Sol y Sol 4.5” og hadde vegg-til-vegg-teppe på balkongen. Rommet var utstyrt med minibar, fire typer lysbrytere og ei dør til badet som nekta å lukkes på prinsipielt grunnlag.

Det lukta fuktig drøm og lavsesong. Eg likte det ikkje, men eg aksepterte det.

Dag 2: Eksil i sanddynene

Eg ville på tur. Ingen på hotellet anbefalte det.
“Det er sand over alt,” sa ein sveitsisk mann og såg ut som han visste.
Men eg pakka termosen, smurte ein stilfull brødskive med majones og trudde eg skulle finne roen i Maspalomas.

Det ein ikkje forstår før det er for seint, er at sanddynene er ikkje landskap – det er ei straff. Eg vandra som ei fortapt smørpakke i ørken, følgt av måker som ville ha nista og ein svensk familie med matching caps.

Eg mista kartet, sjølvrespekten og halve sålen på venstreskoa.

I det fjerne såg eg ein kiosk. Det var ein illusjon. Det var berre ein mann med kjølebag og ein bismak av røyk. Han solgte vatn og visdom:

– “Du må aldri stole på en strekning du ikke ser enden på,” sa han. Så forsvann han.
Kanskje han var reell, kanskje han var ein mirage med sokker i sandal.

Dag 3: Siste måltid og åndelig vending

Eg blei invitert på “autentisk tapas-kveld” av hotellets underholdningsansvarlege, ein kvinne som het Nati og såg ut som ho hadde levd fem liv på fem uker.

Maten kom på plastfat, i plastposer, med plastikk-kjemi. Sangriaen smakte som traume frå ungdomsskulen. Ein mann i sombrero sang “Guantanamera” i moll, og barn sprang rundt med glowsticks og permanent sukkerpanikk.

Det va vakkert, på ein slags forbanna måte.

Ein eldre kvinne frå Harstad spurte kvifor eg var der åleine. Eg svarte at eg leita etter ein benk med utsikt. Ho klappa meg på handa og sa: “Du finn han ikkje her, men kanskje du finn kvifor du treng han.”

Eg gjekk heim i mørket og snubla i ein dekorativ kaktus. Eg tok det som et teikn.

Karakter til Gran Canaria (med Guffens metode):

🧭 Vær og vind:
Sol kvar dag, som å få gjentatte klem frå ein varm, smådesperat tante.
🌤️ Karakter: 7/10
(+ for sol, – for svette inni knehasene og solkrem på brillelinser)

🛏️ Overnatting:
Hotellet hadde “havutsikt” om du stod på toalettlokket og lente deg ut av skapet. Mykje tekstil, lite varme.
🛌 Karakter: 4/10
(+ for minibar som laga lyd som ein glad gresshoppe, – for vegg-til-vegg-teppe på balkong)

🌯 Mat og drikke:
Sangria med bitter fortid. Tapas servert med plastgaffel og glimt av håplaushet.
🍽️ Karakter: 5/10
(+ for oliven i alt, – for kylling som smakte snorkel)

🏞️ Naturoppleving:
Sanddyner som eksistensiell terapi. Solnedgang bak senter for snorkelutleige.
🌵 Karakter: 6/10
(+ for måker med attitude, – for sand i sjela og sokkane)

👥 Folk og fakter:
Guide med trøtt blikk og vitaminmangel. Eldre damer frå Nord-Norge som redda dagen.
🧓 Karakter: 8/10
(+ for varme blikk og visdom frå Harstad, – for menn som roper “amigo” som trussel)

🧳 Guffens samla karakter:
🎒 5,5 av 10 klukkande termosklirr

Oppsummering:
Gran Canaria er som ein lunken vaffel på badestrand: du blir mett, du blir brun, men du gløymer litt kva du eigentleg kom for. Anbefales for deg som vil miste deg sjølv i ei solseng og finne deg sjølv i ein frossen mojito med sugerør av papppapp.

Konklusjon:
Eg kom som ein reiseklar vestlending, eg reiste som ein sandete filosof med gnagsår. Det va’ noe vakkert med det.

💬 Trollkommentarar frå fiktive følgjarar:

• Leif Lurås: “Eg va der i 2003. Fekk lungebetennelse og ei god historie. Anbefales.”
• Dagny i Døsja: “Gran Canaria er ikkje som før. Før va det rullator og respekt, no er det hoverboard og halvliterar.”
• Frøken Loddenås: “Eg tok også feil buss og enda i sanddynene. Heldigvis hadde eg med eplekake og solkrem faktor 70.”
• Birk med Snippen: “Ingen snakkar om skorpionproblemet. Det er fordi dei ikkje veit.”
• Trym i Trøya: “Eg såg deg på stranda. Du såg ut som ei forlatt bokhylle med hatt.”
• Steinar Trøblete: “Sol y Sol 4.5? Eg bodde der i 2017. Rom 203, ikkje rør dusjen.”
• Oline Sirkelskog: “Eg jobba som servitør der i tre veker. Fikk allergi av alle nordmenn.”
• Ragna P. Fjølvang: “Ingen har en ekte ferie lenger. Det er berre skjerm og skam.”
• Odd-Olav Gamp: “Eg trudde eg var i Hellas heilt til eg såg menyen.”
• Anonym (truleg Alf på tanken): “Nokre turar er ikkje for å nyte, men for å vite kvar ein ikkje skal tilbake.”

Artikkelen er inspirert av:
Ei reklame i Allers, ein feilbestilt turpakke og ei samtale med ein papegøye ved bassenget.