Gitarsjokk i Kristiansand: Sumpball (Øystein Sunde) tok kaffekanna frå oss

Av Svenno Susebrak – frilansskribent med svak hørsel og sterke minner frå 1958.

Ein vårkveld i dissonans

Eg sat med termosen på fanget og høyrde på stillheita. Det vil seie, det eg trudde var stillheit. For då klokka slo 18:47 og ungdomane skrudde på strobelys og mikrofon, forstod eg at denne kvelden i Tulleby154 skulle bli ei susing eg ville hugse heilt inn i rullatoren.

Gitarsolo som fekk skjærene til å flytte

Sumpball (ekte namn: Øystein Sunde), med gitar som visstnok kunne spele fortare enn straumen, entra scenen på Kulturhuset SnurpeTorget. Det skulle vere ein kveld for vise og harmoni. Det vart ein frekvensfest for dei under 40 og ei bøn om nåde for oss over.

“Eg fekk høyreskade og eksistensiell uro. Kven godkjente dette?”
— Bolla Rumpenæs, pensjonist og følsam for frekvensar over 4 kHz

Dette var ikkje konsert. Dette var eit angrep på stillheita.

Gitarstrengane song. Nei, dei skreik. Han spelte så fort at eg trudde det var ein drill. Det var som å få ein monolog frå ein kverulant i 220 km/t, akkompagnert av banjo, og utan pustepause.

Ting eg tok med meg frå opplevinga:

• Høg puls og låg respekt
• Nostalgi etter ein folketone
• Koffert med tinnitus
• Ei kjensle av å vere innestengd i ein gitarkropp

“Då ungdommen dansa i takt med strobelyset, trudde eg det var brannalarm”

Ein ungdom eg møtte i røykmaskedisen heitte Dutti Snufsen. Han meinte det var “sjuuukt fett”. Eg spurde om han meinte det var fett som i leverpostei eller som i lydnivå, og han svara berre med å dabbe.📘 Del på Facebook🐦 Del på Twitter📨 Del via E-post🔗 Kopier lenken🎤 Les opp artikkel

Overskrift: Musikalsk murbrekk

Det som ein gong var visekunst med rom for ettertanke, har no blitt ein konkurranse i fingrar og fart. Eg sakna pausar. Eg sakna luft. Eg sakna ei bøtte med vatn til å dynke dei elektriske ledningane i.

Svennos kommentar: Kven bestemmer kva som er kunst?

Er kunst å spele 400 tonar i minuttet, eller er det å halde på ei tone til kaffien trekk? Kva tid blei kultur ei fysiske øving? Eg trur ikkje Sunde har tenkt på oss med blodtrykk på 160 og minne frå bedehuskonsertar.

Ei poetisk tirade mot støy og respektløyse

Sunde, med respekt å melda: Du spelte som ein vind. Men vinden bles termosen min overende. Og det var då eg visste: Dette var ikkje for oss. Dette var ungdommens hemn på visesongen.

📩 Har du opplevd eit kulturgrøss? Del det med redaksjonen. Me samlar på migrene og minner.

📱 TIKTOK-/REELS-OPPSUMMERING:

Svenno fekk migrene og eksistensiell krise på ungdomskonsert i Tulleby154. Les det før det skjer med deg.

Kilden Teater og Konserthus i Kristiansand, der Sunde har opptredd med sitt show “Sunde SOLO!”