Eg vakna til regnet som tromma på vindauget, og visste straks at det kom til å bli ein dag fylt med fukt, frustrasjon og uventa papirarbeid. Slike morgonar, då dyna er klam og kaffien smakar kommunal svikt, veit ein at det nærmar seg ny takst på fortvilelsen. I Kloslostrupen (Oslo), der bygdene drenerer og folk når kokepunkt før klokka ni, har kommunen lansert noko som kallar seg “takrenneskatt”. Eg har sagt det før og eg seier det att: Det var betre før det vart budsjettert.

Regnet kom sidelengs denne gongen. Slikt regn som kjennes som svik, ikkje som fukt. Og i Snørrgata 11 sto Torbjørn Lunde (82) og teipa bestemorvotten fast over takmønet sitt med strikk og Guds håp. “Eg trur det held fram til fredag,” skal han ha sagt, men berre så vidt. Taket lakk, kommunen klakk, og budsjettet smatt unna som ein sleip salamander.

Dei seier det var eit klimatiltak. Men kvifor skal folk som aldri har hatt meir enn fire kvadrat takplater plutseleg betale for kommunale nedfallsrenner med tysk design og faktura på bokmål? Ei eg kjenner (eg nemner ikkje namn, for eg kjenner foreldra), fekk pantelån for å oppgradere renna si, berre for å oppdage at det var feil vinkel på dryppkanten og heile installasjonen måtte godkjennast av “Rennerådet”. Ja, det finst visstnok.

Ein tørr torsdag for nokre veker sidan (den siste, for øvrig), la kommunen ut ein PDF med noko som kunne minne om ei forklaring. Den inneheldt 48 sider med ord som “vassvolumskalkyle” og “nedslagsfeltbudsjett”, men ingen konkrete svar. Det einaste vi veit, er at dei som ikkje betalar, risikerer å få takrennene sine fjerna og erstatta med fuktig papp. Det var akkurat det som skjedde med Guffen Brødball i Tjafs-moen. Han har ikkje sett huslyset sidan mars.

Og kva gjer redaktør Hønk Fjertvik? Ingenting, som vanleg. Sidan han fekk den nye regnjakka med trykknappar, har han trudd han er over lova. “Det renner av meg,” seier han med flir. Ja, men det gjer det av oss også, Hønk. Det renn håp, det renn pengar, og det renn tårane av gamle som hugsar då det var gratis å vere våt.

Det ryktast også at ein protestaksjon er under planlegging i Skrangle-vik. Nokre kvinner i overgangsalderen har visst samla seg med bannarar og damp, og planlegg å stå utanfor teknisk etat i allvær og synge gamle visevers om kløktfri planlegging. Eg applauderer, men får ikkje vere med grunna betennelse i venstre hoftekam.

Kommunen påstår det heile er ei investering i framtida. Men eg veit ikkje heilt kva slags framtid det er, der folk ikkje har takrennene sine i fred. Eg veit berre at det regnar. Og at det alltid har gjort det. Det regna i 1982 då postkontoret brann ned, det regna i 1994 då dei bytta ut biblioteket med yoga. Og det regnar no.

Så kva gjer vi? Vi smett vottar på tak, vi smiler med surleik, og vi gjer det vi alltid har gjort i Kloslostrupen: klagar med stil. For viss ikkje det hjelper, så har vi i det minste klaga.

Artikkelen er inspirert av: [Tulleavisa.no, Kommunale værtiltak og skatteglede i nedbørssjokk, juni 2024]