HUNDEPOSE-HYSTERI: Knyt på pose, hiv på naboens plen – og løp! | Pjuskeby

Av Hjørdis Vagle – Pjuskeby Obervator, verdensmester i sladder, med sur kaffi og skeiv notisblokk

Ingress:
Eg sto mellom søppelspannet og ein uidentifisert hundebæsj, medan naboens blikk svidde hull i nakken min. Kaffen var lunken, men sinne mitt kokte over. Dette var dagen eg forsto at Pjuskeby var i ferd med å bli ein kommunal do-matte. Hundepose-hysteriet hadde eksplodert! Anonyme kilder hvisker (meir roper, eigentleg) at kvar einaste plen no er fareområde for plast, dritt og moralsk forfall. “Det var ikkje meg!”-teknikken rår, og eg har sjølv samla inn 42 poser på éin uke – alle strategisk slengt på feil side av gjerdet. Dette kjem til å hamne i Tulleavisa, uansett kven som prøver å skjule sporene. (Hviskende frå vinduskarmen: “Eg så Målfrid frå Nedre plukke opp EN pose – og legge ned TO!”)

Hundeposeepidemien – når plast og skam møtes i Pjuskeby

Det siste året har eg observert, kartlagt og klassifisert alle hundeposer i Skøyerbakken, Rabalderveien og Tøyselia. Statistikk frå min eksklusive gardindagbok viser at mengden poselagte plener har firedobla seg sidan førre påske. Plastposene kjem i alle fargar, men sjokkerande ofte er dei neonrosa – som for å signalisere at “her har eg vore, og eg skjemmest ikkje”. Ein anonym kilde nær blomsterpotta mi har sett same eigar hive på både eigne og andres plener, medan hunden ser beskjemma vekk. Kven trur dei eigentleg dei lurer?

“Det var ikkje meg!”-teknikken – den nye folkesjukdommen

Det går eit gufs av ansvarsfråskriving over Pjuskeby. Har vi gløymt folkeskikk? No lyder det i alle gater: “Det var ikkje min hund, det var han frå Fnisegrotta!” Eg har dokumentert fleirfoldige gonger at same person rundar kvart hushjørne, latar som dei kikkar på blomster, men eigentleg leitar etter ein plass å legge frå seg posen – diskret, men aldri elegant. Kommunen svarar med plakatar, men alle veit kven syndarane er. Eg har kikkertbevis! (Eg veit det var deg, Målfrid – eg har støttestrømpen din som bevis.)

Når plenen blir offentlig søppelkasse – skammens nye arena

Det var ein gong eit grønt område. No er det arena for plast, dritt og nabolagskrangel. Ein kilde nær kjøkkenvinduet mitt (meg sjølv) har notert tre nye poser per dag berre på Tøyselia. Det vert viska om å “ta tilbake hagen”, men ingen tør gripe inn. For kvar pose som landar, aukar antallet sure blikk i postkassa og fleire anonyme lappar kjem opp på tavla i Klønekollen: “Den som hiver, må hente!” Det går rykter om at støttestrømpebanden har dannet posepatrulje – mot betaling i vafler og kaffi.

Kommunal handlingslammelse – kven tør ta tak?

Eg har klaga formelt til kommunen (med vedlagt kart og GPS-koordinatar frå gardinkikkerten). Svar? Eit standardsvar på e-post og null endring. Skal vi ha posepatrulje? Dugnadsdag med plastinnsamling? Eller kanskje berre arrangere “Den Store Bæsj-Bonanzaen” – kven får flest poser heim på éin dag? Pjuskeby fortener betre. Hundane fortener betre. Og eg – eg fortener ei plen utan gule flekker og plast i roserota! (Kaffekoppen med brun kant = alarmnivå! Eg drikk berre frå denne når det verkeleg brenn i nabolaget.)

Folk flest i Skøyerbakken sier: “Dette kunne vært unngått hvis Synnøve Sprett brukte rulleskøyter – da hadde hun ikke hatt tid til å stoppe.”

📊 Tullefakta-boks:
Hendelse: Hundepose-hysteri på plener
Sted: Skøyerbakken, Tøyselia, Rabalderveien
Ordførerens svar: “Vi ser på saken. Igjen.”
Din vurdering: Antatt kikkert-sikkert og akutt samfunnsproblem

📬 Delings-CTA:
Kast denne artikkelen over hekken til naboen som alltid skylder på katten!

🧠 Bygdekonklusjon:
Pjuskeby fell ikkje av lasset – vi sklir på plasten. Den som tier om bæsj, trør i han før eller seinare. (Men det sies at Målfrid frå Nedre har søkt om å få plen dekket med betong.)

💭 Fremtidsdrøm:
Ein dag kan eg kanskje trø barbeint over graset utan å måtte sjekke skosåla og pulsen etterpå. Kanskje får vi eigne hundepose-droner som følger kvar einaste dyreeigar døgnet rundt? Eller at kommunen betaler meg for kvar observasjon eg gjer frå vindauget – betalt i kaffe og kake, sjølvsagt.

💬 Kommentarutfordring:
Kva ville du ha gjort med ein pose på din plen – pynta med glitter, sendt i retur eller brukt som fugleskremsel? Kva med å bytte den i ein vaffel frå støttestrømpebanden?

🧾 Kildehenvisning:
Teksten er inspirert av autentiske observasjonar gjennom kikkert, vindusglass og samtaler med meg sjølv – akkurat det Hjørdis trengte for å få nok ein kaffekopp til å koke over.