Kulevenner og rullekunst – Bowling, bygda og uhelbredelige kurver

Av Kjåkvald Langtråkk, Senior-sprettballskribent og snøballkommentator

Innleiing:
Den tette dufta av nytraktet kaffe og trekkfull luft frå den lokale bowlinghallen i Snurpe-vika slår i møtet med ein heller ustø vri på ballen. Lyden av rullande klosser og steinsprutande strikking fyller rommet som om heile bygda prøver å sette sitt merke på sporten. Der ute i det iskalde vinterlandskapet, bak dimma av vafler og skjegg, ruller skjebnen av 16-punds kluten med vilje mot den uhelbredelige “10. pinnen.” For det er det, du veit, når det gjelder bowling i bygda – êr du ikkje på topp, så er du på bunnen – og kanskje treng du ei vitskapleg forklaring frå Ludvik J. Løvhaugen for å få bukt med teknikken.

Dramatikken på Kloslostrupen:

Den lokale bowlingbanen, som har hatt sine glansdagar på 80-talet, ligg der med falmande LED-lys og ein smell frå dei gamle fanene som berettigar til eitt minutt stillheit. Men det er no noko magisk over ballens rolege ferd mot den forhatte 10. pinnen. Den skal velte – eller kanskje ikkje. Det blir som ein omfavnelse av fortida, ein karriere på glid og eit håp som flyktar mot uoppnåelige mål. Hvem trur på den rette kurven i bygda? Kven tør å utfordre tysdagens klubbmøte?

Dagens nøkkelhendingar:

• Bolla Brødball sitt forvirra forsøk på å skifte grep midt i siste runde før kveldens biff.
• Tust Tjasdal med sitt forbausande sparkepartnertrekk, som på mystisk vis knakk rullekurven hans fullstendig.
• Guffen Turlien, som på sitt beste kun ruller ut frå “Skrangle-plassen”, etter å ha fått en ny strategi i tankene.

Bygdeuniverset – Gjertrud Blikkhaug på banen:

Gjertrud Blikkhaug er, som alltid, i det utrettelige hjørnet av banen, og skriker ut at vi bør avlyse alle pinneforestillinger og heller arrangere kveitebryting. Denne tankevekende ideen utløser ein kraftig debatt om bowlingens framtid, som får Ludvik J. Løvhaugen til å slå fast at “det er som å bøye kvelden før midnatt – håpløst.”📘 Del på Facebook🐦 Del på Twitter📨 Del via E-post🔗 Kopier lenken🎤 Les opp artikkel

Analyse med Bygdeminner™:
Eit ekko frå 1987, då Arnt-Anders Bjeffrud overtok som den uoffisielle toppspillaren og brølte ut at bowling er “ingenting utan spenning”. Det var tider då våre føtter hadde meir fart i rullingen enn hovudet, og vi gjorde det med så mykje eleganse som det var plass til mellom eit par langrennsbukser og fire flasker med glansmiddel.

Så her står vi no, og tenkjer på den enkle gleda ved å rulle ein pinne med håp i kvar finger, sjølv om vi veit at det kanskje ikkje er nok til å vinne den gjeve pokalen. Og i dette gamle spelet som aldri kjem til å vere likt nok, lukter vi oss ferdig for i dag – potetene skal i jorda og dramatikken legges på lur.

FAQ-seksjon – Bygdefolket spør – Kjåkvald svarer (dessverre):

• “Er bowling eigentleg ein sport?” – Nei, det er ein kunst som ikkje blir anerkjent før vi ruller vidare på tynn is. Men med eit godt spark, kan det nesten vere akkurat det.
• “Kva er det mest absurde du har sett på bowling-banen?” – 10 pinne-missar i løpet av eitt forsøk frå Preben Tverrnes. Det er det som skjer når ein kombinerer tre koppar kaffi med ein uheldig vest og målet om å nå toppen.

CTA:
Har du sett sport verte til operadrama? Tips oss! Send kørje, bilde eller observasjon til Tulleavisa.no.