London (mot min vilje): Eit reisefølge med Hønk, handleposer og håplaushet

Av Guffen Turlien, turvandrer, termosambassadør og fylkeskjentmann i eksil

Eg har alltid meint at ein ekte tur skal innehalda minst éin av følgjande: gnagsår, ein halv vaffel i lomma, eller ein tilfeldig fyr som heiter Alf og ikkje veit heilt kva år det er. London hadde ingen av delane. Den hadde Hønk.

Hønk er min nevø, født i ei regnbyge og oppvokst i eit handlesenter. Han brukar solbriller inne, seier ting som “Det er vibe her inne” og har fått sponsa sokkar frå ein nettsjappe som berre sel lilla ting.

Han meinte at eg trong eksponeringsterapi mot min såkalla “landlig isolasjon.” Eg kallar det lukta av lyng og ingen frå Oslo. Så no sat eg der, på eit fly, med øyreproppar som ikkje fungerte og ein slags flysnacks som smakte som oppvaskvatn med hint av persille.

🛬 Ankomst: Heathrow – der håp døyr og koffertar går i sirklar

Heathrow lukta av dårleg tid og deodorant. Hønk tok meg rett til Oxford Street, ein plass som burde ha helseadvarsel. Eg såg fleire butikkar på fem minutt enn eg har sett bjørketrær i Klabbedalen (Klepp). Der såg eg faktisk ein bjørk med panikk i blikket ein gong, men det er ei anna historie.

– “Unkel Guffen, sjå! Her er ein vintage sneaker pop-up!”, ropte Hønk, som om det var noko menneske burde glede seg over.

Eg prøvde å foreslå ein pub med hund, men nei. Me måtte til Soho for å sjå på “kjærleikens kaleidoskop i handlenettformat.” Det viste seg å vere ein butikk som selde blomevasar forma som kjensler og T-skjorter med setninga “Det er deg, ikkje meg” på fransk.

🪩 Guffens GPS-feil:

Eg skulle berre ein liten tur ut frå Primark for å finne ein do. Tok feil dør og enda opp på ein utstillingsbalkong der eg blei ståande i sju minutt og speida etter Dover. Der stod eg, med to handleposar eg ikkje eigde, og eit blikk som sa “eg vil heim.”

Eg åt ein klementin eg fann i jakkelomma. Den var lunken, men sann.

🫛 Møtet med bubble tea og eksistensiell uro

På Camden Market fekk eg servert noko som heitte bubble tea, ein slags drikke med kuler i som kjendes ut som å svelga framtida i små plastballar. Hønk sa det var “det nye kaffi.” Eg sa det smakte som feil.

Eg sakna Oline Sirkelskog og hennar tre dagar gamle traktekaffe, servert i emaljekopp med utsikt til ingenting og ein sau med personlegdom.

🚽 Toalettanmeldelse og stilla midt i stormen

Midt mellom “Urban Outfitters” og ein frisør som spesialiserte seg på å gi deg ei indre reise via lugg, fann eg eit offentlig toalett. Det spela klassisk musikk og hadde eigen lukt av overkompensert liljekonvall.

Eg satt der. Alene. I stilla. Og i den korte tida det tok å tygge eit tyggis som eg fann på innsida av ein brosjyre, fann eg fred.

Eg trur kanskje det var Beethoven. Eller kanskje berre ein aircondition som prøvde for hardt.

🧱 Guffens Reisestempel

🌟 Totalkarakter: 2 av 5 termoslokk

📊 Delkarakterer:

🍲 Matopplevelse: 3/5
🎻 Underholdning: 1/5
🌡️ Temperaturkomfort: 2/5
👥 Turistkaos: 5/5
🚽 Do-tilstand: 5/5
🥤 Brusautomat-tilgjengelighet: 0/5

🦕 Stedets stemning:
“Kommersiell galskap med innslag av rop, rosa neonlys og ein følelse av at alle hadde ein plan unntatt meg. Litt som eit slektstreff med stramme bukser og ingen utgang.”

✨ Vil eg tilbake? Nei. Men eg forstår no kvifor folk treng ferie etter ein ferie.

📣 Har du også gått deg vill i ein europeisk storby med fleire vesker enn trær? Del turen med nokon som burde ha blitt heime med termos og avis!

📲 🧾 Storby ✅ Shoppingtraume ✅ Do med Beethoven ✅ Gøymt sjel ❌ Sol i augo