Norges lengste skjegg funnet i GrandFarsund? (Farsund)

Av Ørnulf Ruskebart – karikaturteiknar, kaffedetektiv og bygdesladderens munnstykke.

Hakeslepp ved Klukkesjøen: En skjeggbauta reiser seg

Det var ein heilt vanleg tysdagsmorgon i GrandFarsund, med damp frå kaffikjelen og ein svak lukt av røyk frå Rabalder Rør og Radiator. Men så, som lyn frå klar skjegg, kom meldinga: «Nokon her i bygda har det som kan vere Norges lengste skjegg.» Eg spente pennen i hylsteret, slengte meg på sykkelen og trilla rett mot det nye skjeggmysteriet.

Den bustete hakesensasjonen held til på Fnattestien, og etter ein times kartlesing og to velt i blomsterbedet til Liv Latter, stod eg framfor mannen sjølv. Han ville vera anonym, men tillèt bilde av skjegget, som for anledninga hadde eiget pledd og satt i gyngestol.

Spørsmål og skjeggfilosofi i GrandFarsund

For å kome til botn i dette skjeggrøret, stilte eg dei mest presserande spørsmåla:

• “Kva kom fyrst – skjegget eller tålmodet ditt?”
  • “Tålmodet. Eg satt ei gong på mitt eige skjegg.”
• “Har du nokon gong vakna med katt i skjegget?”
  • “Trudde det var ein draum. Det var det ikkje.”
• “Kva skjuler du der inne?”
  • “Ei lita lerke. Ho kvitrar når posten kjem.”
• “Har skjegget eit namn?”
  • “Det blir kalla Skjeggbautaen. Men av tryggleiksgrunner er identiteten hemmeleg.”

Det heile minner mistenkeleg om eit skjegg med eige liv. Postmannen, som møtte oss med eit skeivt blikk og saft i postkassen, skal ha uttalt at han var “djupt misunnelig, men letta då skjegget ikkje signerte pakker sjølv”.

Kokosolje, motvind og vikingtid: Skjeggets hverdag

Skjegget er visst over 70 cm langt, ifølgje eigaren, og trivst best i kaldt vær. Han smørjer det med kokosnøttolje, som visstnok også held skjeggflukt i sjakk. Men det er ikkje berre-bare å leve med ein hakeskog:

• Løping i motvind: “Eg såg plutseleg ingenting.”
• Kjærasten: “Ho seier skjegget krev si eiga pute i senga.”
• Hausten: “Alt festar seg. Eg får med meg halve skogen heim.”

Eg ba han velge statsborgarskap for skjegget. Han sa: “Ein tropisk øy – ein stad der skjegget kan blafre fritt.”

Kaffeprat på Hjørnet: “Vi sat og venta på basarnummeret…”

Ved Klukkende Kaffekokeri fekk eg inn fleire anonyme observasjonar:

• “Han må bruke klærsklype for å ete suppe.”
• “Skjegget hadde eige sete på bussen ein gong.”
• “Under 17. mai-frokosten brukte dei det som flaggstang.”

Om rykta stemmer, har skjegget også meldt seg inn i «Pels i Fjes»-foreninga, og kjem truleg til å få hovudrolle i serien “Skjegg i første rekke”. Spinoffen “Bust eller Brak” er allereie på planleggingsstadiet hjå SmåttOslo.

Avslutning: Hakehår og hjertevarme

I ei verd der folk klypper ned og barberer vekk alt som stikk seg ut, finst det framleis dei som lærer oss å la det vekse. Kanskje er ikkje skjegget berre eit skjegg, men eit stille opprør, eit varmt pledd mot glattpolerte trendar. Kanskje, berre kanskje, treng vi alle ei lita lerke i haka.

Tips Ørnulf eller del artikkelen med folk som bur nær ei vaffelrøre.