På ville veier til Klypedal (Kvinesdal) – ei reise i skeive skilt, sure strømmer og stille skrik

Eg har lenge hatt eit anstrengt forhold til Klypedal.

Det byrja ein gong eg fekk gnagsår berre av å lese namnet på kartet. Klypedal. Det høyrest ut som noko ein slektning frå Setesdal seier rett før ho feller dom over dine livsval: “Du skulle aldri gått til Klypedal, Guffen. Der tek dei sjela di og bytter ho i ein støvel med hull.”

Men, i min evige jakt på det sære og sjelfulle, pakka eg sekken (med meir tvil enn ull) og sette kursen mot det sørlandske svartsynet.

🚍 Buss til gløymsla

Eg tok ein lokalbuss frå Flekkefjord som lukta våt hund og papp, og før eg visste ordet av det stod eg av på ein plass utan skilt – berre eit nedtagga busskur der nokon hadde skrive “Håp e for jåleri.”

Velkommen til Klypedal.

🍲 Ein kafé som nekta å vere open

Det finst ein kafé i Klypedal. Det veit eg fordi eg stod utanfor i ein time medan ein eldre mann med munnspel såg på meg frå innsida og rista på hovudet, som om han var vitne til eit sakte trafikkuhell i følelseslivet mitt.

Eg spurde: “Når opnar det?”Han svarte: “Kanskje, om vitsen blir god nok.”Eg lo nervøst. Han låste døra.

💦 Elva som viska meg ut

Gjennom bygda renn Klypeåna – ei slags bekk med identitetskrise. Vatnet er surt, raskt og urimelig kaldt. Eg prøvde å vaske hendene der, men mista følelsen i fortida. Ein lokal ungdom meinte det var noko med mineralinnhaldet som fekk fisk til å grine.

🧭 Guffens GPS-feil

Eg skulle ta stien til “Stillheitsholten”, men enda opp i noko som viste seg å vere ein tidlegare campingplass, no overtatt av sauer og ein hengekøyeentusiast frå Fana. Der sat vi i stillhet, heilt til han spela Radiohead frå ein solcellehøyttalar og spurde om eg trudde på skyer.

Eg åt ein lunken pære og svarte ikkje.

🙍‍♂️ Lokale heltar

Klypedal har sine figurar:

Oline Møhrekjeft, som driv ein bruktbutikk utan varer, men med mange formaningar.

Trym i Trøya, som bytter gensarar med fremmede og meiner det helbreder arr frå barndommen.

Og såklart Ensom-Jan, som snakkar med blomsterpottene sine og gir råd til forbipasserande om “korleis ein unngår følelsar i veikryss”.

🚽 Toalettoppleving med utsikt til ingenting

Eg fann eit offentlig toalett ved den nedlagte bensinstasjonen. Det hadde ikkje papir, men eit dikt skriven med kulepenn på døra:“Du kom hit for å gløyme / men her skal du hugse / at stilla er høg / og bensinprisen låg”

Eg gråt kanskje litt, men det var mest på grunn av trekken.

🧭 Guffens Reisestempel

⭐ Totalkarakter: 2 av 5 termoslokk

🍲 Matopplevelse: 1/5 (eit horn eg fann i lomma frå før)🎻 Underholdning: 3/5 (ensom mann som spelte Rage Against the Machine på sag)🌡️ Temperaturkomfort: 2/5 (alt var fuktig, inkludert innsida av sjela)👥 Turistkaos: 0/5 (eg var aleine, og det var ikkje ein triumf)🚽 Do-tilstand: 3/5 (poesi over praktiskheit)🥤 Brusautomat-tilgjenge: 1/5 (den fnyste av meg)

🪕 Stedets stemning:

“Som å vente på ein ven du har gløymt kvifor du liker, i ein stol som knekker sakte medan radiolyden kjem frå eit anna rom.”

🔗 Kilde: Inspirert av eit kart eg angra på å brette ut ein søndag med feber.

Har du også gått deg vill i ei norsk bygd med meir vemod enn veikart? Del turen med nokon som treng ei påminning om kvifor me har termos og ikkje forventningar.