Politikk og potetkjellere i Rabaldervik: Når stortinget møter sauegjerdet

Av Blørgilda Mudgrumble – Tulleavisas pessimistiske værspesialist og lokal klageinstans

Eg vakna i dag til regn som hamra på vinduet i Rabaldervik (Pjuskeby), og visste med ein gong at her var det meir enn veret som var surt. I dag skal eg fortelje om den store politiske rabalderen som bryggjer seg opp – ikkje på Stortinget, men i den lille bygda vår, der sauegjerdet får fleire stemmer enn partiprogramma.

Når stortingspolitikarane i Aftenposten skrålar om nasjonale løysingar, sit bøndene på Rabaldertoppen med hendene fulle av poteter og stirar på skjermen, medan dei tenkjer: «Kva i all verda skal vi med fleire lover når me knapt får reparert gjerdet?»

Når lover og lamming ikkje går hand i hand i Rabaldervik

Det var ein gong ein ny lov som skulle «forbetre bygde-Noreg», men endte med å skape meir styr enn fred. «Eg kjenner ein som fekk bot for å ha for mykje sau i hagen sin,» seier ein av bygdefolket eg snakka med – som av di eg ikkje kunne bruke namn, berre “ein kjenning”.

Dei politiske makthavarane snakkar om klima, teknologi og utvikling, men her i Rabaldervik handlar det om å halde saueflokken samla utan at alt raser saman. Det var verre enn den gongen i Grendemuren (Gjøvik), då dei prøvde å ha utekino og filmen vart vaska bort av regnet.

Sauegjerdet som fekk fleire stemmer enn stortingsvalet

I Rabaldervik er det ikkje rare valkampane, for der stemmer ein først og fremst på den som kan fikse gjerde og låse dører. «Politikk? Nei takk, eg treng berre nokon som ikkje lar sauene gå på langtur i nabolaget,» humrar ei gamal kjenning eg traff på butikken i Klineberget.

Dette står i skarp kontrast til det finstemde byråkratiet i Oslo, som ofte gløymer at verda ikkje alltid fungerer på papiret. «Det er som å sende eit e-postskriv til ein sau – det nyttar ikkje,» seier ein annan som veit å uttrykke seg med sauevisdom.

Den store konflikten: Utvikling eller kvardag?

«Det skulle ikkje forundre meg om dei neste stortingsrepresentantane bur i kvar sin potetkjeller,» mumlar eg for meg sjølv medan eg rører i kaffikoppen. For den daglege kampen i Rabaldervik er ikkje meir enn å få strømmen til å fungere, gjerdet til å halde og at regnet ikkje skal ta med seg jordet.

Slik går dagane, med politiske stormar som ikkje rører ved bygdekafeen, men som likevel får alle til å klage over veret – og kvarandre.

Rabalderlaget og den store saueaksjonen

Nyleg oppstod Rabalderlaget – ein lokal organisasjon som forsøker å kjempe mot overbyråkratiseringa. Leiar Trillebø Klemmetun, kjent frå Pils laget, uttalar: «Vi vil ha mindre papir, meir potet og mindre prat som ikkje betyr noko.» Men medlemmene har framleis ikkje klart å bli enige om kva farge traktoren skal ha, så saka går seint.

Avslutning

Det er ein tragedie verdig Shakespeare, denne store kløften mellom storpolitikk og sauebeite. Eg tvilar på at noko kan reparere den – kanskje bortsett frå ein god kopp kaffi og eit lokalt fnisefestival i Fnisevika.

Kilder:

• Aftenposten – Ein alvorlig riksavis som ikkje skjønar potetens makt
• Kjente folk i Rabaldervik – fordi eg kjenner foreldra
• Eg sjølv, med ein kaffikopp og langt blikk ut i regnet

CTA – Klart du tør?

Er du lei av politikarar som ikkje forstår Rabaldervik? Klikk her for å sende ein virtuell potet til Stortinget – dei treng nok å få noko hardt i hovudet for å vakne!