Av Blørgilda Mudgrumble, konstant småsur værobservatør

Eg vakna av sol på dyna og visste med ein gong at dette kom til å bli ein dårleg dag.

Det var for lyst, for tidleg, og eg kunne høyre at naboens robotklippar – “Torbjørn” – allereie var i arbeid, sjølv om klokka berre var 07:13 og lufta hang tjukk av fjorsmørr og feilprioriteringar. Men dét var ikkje det verste. Nei, det verste skulle vise seg å kome flygande frå aust i full fart med vinger av villfarelse: ein stær – som vanlegvis kjem frå sør – hadde tatt ein omveg via Nord-Østerdal, og flaug no heilt feil retning midt over Tjafs-plassen.

Folk flest hadde kanskje ikkje merka det. Men eg merkar slikt. Eg kjenner det på trykket i trommehinna og pulsen i kaffekoppen. Når trekkfuglane snur – då er det ikkje berre vêret som skeier ut. Då skjer det noko i sjela.

🌧️ Vêret var grått, som vanleg, men solgløtten var ein trussel

Eg har sagt det før og eg seier det att: Når det er sol i februar, er det ikkje glede – det er naturens ironi. Og i går, då det skein i to minutt og femten sekund over Snurpe-myra, tok det ikkje lange tida før ting byrja å falle frå kvarandre.

“Eg kjente det,” sa ein lokal mann som ikkje ville stå fram med namn fordi han kjenner foreldra sine. “Det stakk i venstre nesebor. Då visste eg at noko var i gjære.”

🐈 Ein katt i oppløysing: Lurifax Slafsen såg opp og datt saman

Lurifax Slafsen, den notoriske slentrekatten frå DuttiTjasdal-dumpa 80, som til vanleg sit og stirer dømmende på alle som kjøper boller på feil dag, fekk seg eit solid sjokk då fuglen flaug mot nord.

“Han datt liksom saman,” seier Kråkka Rumpenæs, som akkurat hadde kome ut frå “Snellas Knirkebutikk” med ein nykveila pose med “treskallede boller med valgfri lukt”. “Han låg der i ein slags eksistensiell pølse av pels og tvil.”

🏚️ Butikkane stengde, luktene snudde og bølgjene gjekk innover

Brød & Sprell måtte stenge for første gong sidan trampoline-deigen tok fyr i 2019. Pløsa Gurgelrud kunne ikkje få bolla til å hoppe. “Det var som å bake i motvind,” sa ho, med smør på haka og fortviling i blikket.

Sjølv Tann&Tjosk, som elles held ope sjølv under lokalapokalypse og flassdager, måtte sende heim pasientane. “Ingen tålte smågodtet i stolen lenger,” seier Guffen Tjasdal, som til dagleg sit fast med karamell i tann 24.

🥴 Folk klaga meir enn vanleg – og det seier sitt

På Snurpe-haugen kom ein improvisert protest: seks pensjonistar og ein dachs med regnkåpe samla seg i stille misnøye og såg på vêrappen utan å trykke. “Eg trur ikkje på dette,” sa ein av dei. “Dette er ikkje ein vår, det er ein feber.”

🕵️ Redaktør Hønk Fjertvik ignorerte mine åtvaringar, som vanleg

Eg sende melding. Eg ringde. Eg teikna fugleretninga med ketchup på redaksjonsdøra. Ingenting. Hønk svara ikkje. Det er klart han ikkje gjer det. Han er travel med å dekke sokketap i kommunestyret, som om det er viktigare enn artskollaps og himmelkaos.