Sol, svette og surt smil i Surrehaugen (Pjuskeby) – ferie for alle, unntatt kaffen

Av Blørgilda Mudgrumble – Værobservatør og småbitter feriefornekter

Eg vakna av sol på dyna og visste med ein gong at dette kom til å bli ein dårleg dag. Ikkje fordi det var sol – men fordi det alltid er sol når du skal på ferie. Og da tenker eg ikkje på ein stille fjord med spegelblikk og rolege fjell, nei, det er den der typen sol som får folk til å kle av seg på altfor korte stunder og heile bygda til å gløyme kor mykje vits det er i å ha regnjakker i juni. Det er akkurat som om naturen har lagt opp til at folk skal bli sittande fast i trafikken, berre for å komme til den same plassen der dei allereie har klipt hagen til naboen i eit uhell.

Men ikkje meg – eg skal ikkje på ferie. Derimot var det stor aktivitet på plass i Surrehaugen i dag, der folk forsøkte å sjekke ut ein uverdig sykkelsti som nylig hadde fått ei “oppgradering”. Den sykkelvegen er så smal at eg seriøst vurderte å plassere ut reklameskilt for den lokale kaffebutikken, slik at folk kunne få seg ein god kopp før dei bremsa for å unngå å krasje med ei elgkjøtt-bil. Det er ikkje ferie – det er sjølvbedrag med solbriller.

Folk som har ferie – og dei som berre prøver å komme seg vekk

Det er denne tida på året. Du kjenner det igjen: folk som hiver seg på flyet til fjerne strender med sand så fin at du kan sjå gjennom den som gjennom gamle bøker frå lokalbiblioteket. Og ja, eg vil gjerne klage på det. Er det ikkje ironisk at folk ser på ein solfylt dag som den største gleda som kan hende? Som om denne stunden skal vere innhaldet i ein film som alle har sett, men ingen vågar å kritisere. Her i Surrehaugen er det heller ikkje folk som reiser til fjerne strender – men dei går til næraste kafe og diskuterer temperaturar som kan oppfattast som livets største mysterium.

Eg har ikkje ferie. Eg har aldri ferie. Men dei andre har det, for dei kan sette seg på ein ferjebil til andre plassar medan eg ser på dei frå vindauget og tenker at folk som held ferie har det som om heile verda var til for dei. Mens eg sit og ser på dei på Instagram med kaffekoppen min som ikkje smakar noko.

Den einaste ferien er å bli heime

Egentleg skulle ein tenke at folk er blitt vande til kaoset som følgjer med denne “feriesesongen”. Men det er jo det som er poenget. Ferie er ikkje ferie lenger. Det er nok ein omvandrande ungdomsflokk på fotballreise som leitar etter den neste appen som gir dei det “helsike bildet”. Eg, på den andre sida, har absolutt ingenting med ferie å gjere. Eg kan sitte heime, som eg alltid har gjort, og skru på kaffen slik at det spreier seg den særeleie lukta av uverdig heimeferie.

Eg har jo alltid sagt det: Det var betre før det vart trådløst. Når folk visste at det faktisk var ferie, når dei kom tilbake frå marka med eit ansikt som bar preg av å ha sovna i lyngen og ikkje på ein solseng. No er det berre napping under parasoller som er alt folk kan snakke om.

Klarar folk faktisk å slappe av?

Ser du, her i Surrehaugen er det alltid noko som skurrar, og eg tek det som mitt kall å minne alle om at sjølv i solsteiken skal ein ikkje miste sansen for verkeleg ferie – den som skjer i naturen, under regn, og med ein termos full av svart kaffe som får deg til å kjenne at livet er meir enn #nofilter.

Den største ironien er likevel at dei som ikkje ferierer i Surrehaugen (og trur dei skal til verdas ender), veit meir om reisebug og hotell med sjølvsagt Wi-Fi. Men kven har eigentleg vunne?

Kjenn du nokon som har ferie på uhell?

Send dei denne artikkelen, så får dei ein skikkelig dose Surrehaugen-realitet i feriefestpakken. Dei får det dei fortener – og ein sjanse til å kjenne på det ekte feriemeningsleiet!

TikTok/Reels-oppsummering:
🌞 Sol – tulle, ferie og kaos i Surrehaugen. Har du faktisk ferie, eller er du berre på camping utan Wi-Fi? 🤔