Traktorballet i Snølfjelldalen – då Hemnes Janitsjar forvilla seg inn i kyrkjeruin og spelte salmar baklengs

Av Torgny Brølteblæst, snøskofilosof, traktorkunstnar og kulturkommentator med erfaring frå mjølking og misforstått modernisme

SNØLFJELLDALEN – Det heile starta som ein fredeleg onsdagskveld med vaffelrøre og grusvei i sikte. Men som mi bestemor Brølte-Signe alltid sa: “Alt med trekkspill kan ende i tårer.” Og det gjorde det, til gagns, då Hemnes Janitsjar (med slagordet “Vi blåser i alt”) inntok Snølfjelldalens gløymde kyrkjeruin for å øve til helgas traktorball.

Det skulle eigentleg vere ei øving i stilla – ein slags akustisk gjennomgang med salmar og sambatakt – men misforståingane hopa seg opp som nysnø i vårsol. For det fyrste hadde dirigent Oluf Bratteng (71) gløymt brilla og innbilte seg at han dirigerte “O store Gud” – medan notane faktisk var til “Livets Glade Gange”, ein marsj komponert av ein noko rusa svoger i 1983. Og ikkje nok med det: nokon hadde skrudd notestativa bak fram, så heile ensemblet spelte alt baklengs. Det var som å høyre ein salmeseremoni frå Saturn.

Publikum? Jau visst.

For midt i kyrkjeruinen sat ei gruppe friluftsturistar frå Voss som trudde dei hadde snubla inn i ei “opplevingsmesse i lydens labyrint.” Dei klappa andektig etter kvar dissonans og ein av dei, Lars-Rune med pannebånd, utbraut:
– Dette minner meg om da eg var i Berlin og såg ein polsk jazzkvinne laga musikk med grønnsaker.

Men dramatikken tok verkeleg til då soloklarinettist Randi Kvamme fekk overtenning under “Blott en dag” og improviserte ein solo så vill at ei flaggermus frå taket ramla ned i tubaen til Sigmund Ås. Lyden som kom ut minte mest om ein elg med halsbetennelse som prøver å synge negro spirituals. Ein religiøs augeblikk av det meir ufrivillige slaget.

Teknisk trøbbel og traktorfrosseri

Utandørs hadde nokre av traktorentusiastane frå Snølfjelldal Motor & Marsjklubb rigga opp lys og røykmaskin – som vart styrt av Arne “Strobe” Hansen sin seks år gamle nevø, Timian. Det førte til uregelmessige røykutblås i halleluja-øyeblikka, og minst éin sokneprest skal ha blitt observert i fjellskrentane, ropande “Teikn frå oven! Teikn frå oven!”

Arrangementet vart avslutta med ein improvisert versjon av “Traktor’n min, mitt alter er” framført på sag, kornett og ein trøtt geitebukk som heile tida for inn i sceneteppet. Publikum reiste seg – delvis for å gå – men òg for å gje ein ståande, forvirra applaus.

Kommentarar frå folket (og andre):

Laila Lapptone:
Eg skjøna ingenting, men eg græt tre gonger. Trur det var av lukta frå traktorpannekakene.

Feleskremmeren:
For mykje messingtonar, for lite trøkk. Kor vart det av gode gamle Blås i hornet og gå heim?

Gubben på Rad 4:
Eg trudde det var bingo i bedehuset. Har fortsatt ikkje funne bilen min.

DJ Surklang:
Dette var som ambient techno frå bedehushelvete – og det likar eg!

Tord Eggen, kyrkjeverge:
Neste gong gjev me dei notar og ein guidehund.

Grethe Grett:
Fekk støt i sjela av den tubaen. Skulle vore pålagt munnbind.

Snølfjelldal Misjonskor:
Vi vil gjerne presisere at vi ikkje har noko med dette å gjere.

Timian (6):
Eg trykte berre på knappen. Masse gong.

Rigmor med Vogn:
Fekk barnebarnet døpt i pausen. Praktisk og akustisk!

Bernt Trøgstad, tubaoffer:
Har no flaggermus som husdyr. Den heiter Glenn.

Artikkelen er inspirert av:
Hemnes Janitsjar rørte bygda med salmar og traktorsus – Rana Blad