Av: Blørgilda Mudgrumble

Eg vakna av sol på dyna og visste med ein gong at dette kom til å bli ein dårleg dag. Når det er sol i mai, er det ikkje glede – det er naturens ironi. Sola skin ikkje for å glede deg, den skin for å minne deg på alt du ikkje har fått gjort, alt du skulle ha måla, raka eller forsona. Eg låg under det vatterte teppet og kjende noko som likna livstvil breie seg som kald trekk frå hjørnet av vindauget.

Utanfor var det allereie liv. Men ikkje slik det ein gong var – då faren til Bjartmar brukte å slå plen med ljå i rein stillheit, utan at ein måtte høyre på radiostyrt fuglekvitter og podcast om selvutvikling.

No dundra det ein tone. Ein einaste tone. Igjen og igjen, som eit svært nærtliggende jordskjelv i tonearten “sur C”.

I Tverrbygda (Oppdal) har det elles vore stille sidan den store rabarbrakrisa i ’97, då heile feltet bak Samvirkelaget vart oppteke av ville vekstar og ein belgisk turist som forvilla seg og kravde tolkhjelp. Men no, som ei sen vårkrise med lyd, har det oppstått eit nytt bygdedrama.

🎼 Einmannskorpset som ingen bad om

Torleif “Tutta” Tverrmoen, 48 år, trubadur og tidlegare postbud (fram til dei la ned ruta hans i 2011 grunna “geografisk håplaushet”), har bestemt seg for å starte eit korps. Problemet? Han eig berre eitt trekkspel – og kan berre spela éin tone.

“Eg tenkte det kunne bli eit einmannskorps,” sa Torleif, medan han demonstrerte den eine tonen for oss. “Det er jo betre enn ingenting.”

Det var ikkje betre enn ingenting. Det var verre.

Han har alt øvd i fleire dagar, og både kattar, eldre og ei kjend papegøye har klaga.

“Det høyrest ut som eit ekorn som skrik etter hjelp,” sa ein nabo som ikkje vil namngjevast, “og eg seier ikkje meir, for eg kjenner foreldra hans.”

Men Torleif gir seg ikkje. Han har planlagt sin første konsert: Laurdag kl. 14:00, på parkeringsplassen framfor Coop Extra, rett ved glasreturen. Der skal han spela sin einetone, medan han serverer trøndersodd til dei ti første som kjem. “Med skje og serviett,” som han sa stolt.

😤 Lokal motstand og traumer frå ungdomsskulens fanfarar

Reaksjonane i bygda har vore sterke – og ganske passive. Folk har byrja setje på vifteomnar for å overdøyve lyden. Andre, som gamle Kari Kvepshaug (87), har berre rista på hovudet og sagt:

“Eg har sagt det før og eg seier det att: Det var betre før det vart trådløst. Då hadde folk betre ting å gjere enn å blåse på ting dei ikkje kan.”

Ho hugsar framleis med gru tida då dei måtte bruke gamle korpsuniformer som gymtøy på ungdomsskulen i Klukkelia. “Eg har aldri kome meg etter den syntetiske buksa,” sa ho, medan ho gjekk i motsatt retning av lyden, inn i regnet.

🛠 Ein tråd av håp – eller galen tru?

Det heile minna sterkt om då dei i Grøtbakken (Rindal) prøvde å lage lokallag i luftakrobatikk – utan trampett, men med ein gamal madrass og mykje tru. Resultatet var tre brotne bein og ein kransekake som forsvann ned i brønnen. Same trua, same tonen – men no med trekkspel.

Eg sende ei melding til redaktør Hønk Fjertvik om denne konserten – og bad han kome. Som vanleg: Ingen svar. Men eg såg at han hadde lese det, for det stod “sett” – og då veit ein jo.

Eg berre seier det: Det startar med ein tone, og før du veit ordet av det, sit du på ein benk med kaffikopp i handa og lyttar til einmannsfanfare medan ein katt stirrar dømmande på deg frå biltaket.

📝 Artikkelen er inspirert av: snl.no/Kjell_Aukrust

📥 Delingsoppfordring:
“Kjenner du nokon som meiner at mildt regn er ‘godt for sjela’? Send dei denna – så får dei kjenne på motstand.”