Doner
Turistene tråkker feil i Rabaldertoppen – Pjuskeby Dyr-i-Svingen (Kristiansand Dyrepark)
Av Svenno Susebrak – frilansskribent med svak hørsel og sterke minner frå 1958.
Innleiing
Det var ein gong eit stille fjell i Pjuskeby, kalla Rabaldertoppen. Ein stad kor vinden kunne snakke utan å bli overhøyra av skrål eller tråkk. Men no, midt i ein turistinvasjon verdig ein middelalderleg beleiring, har stillheita vorte kvalt under tunge skot og uendelige selfiar. Pjuskeby Dyr-i-Svingen, eller Kristiansand Dyrepark som folket kallar det, får besøk av ein hær frå fjern og nær, og lokalbefolkninga stønner over mangel på respekt for natur og ro. Eg spør: Når vart naturen ein scene for menneskeleg kaos og lydforurensing?
Når naturen blir en scene for menneskelig tåpelighet
Turistane har inntatt Rabaldertoppen som om det var ein festival utan ende. Dei lar søppel ligge, trampar på kvist og leiker med ro og balanse som var det eit dataspill dei skulle vinne. Rabaldertoppen, kjent for sitt eko og som Pjuskebys høgaste ås, burde vere eit fristed for natur, ikkje ein scene for uvørne fjasekatter. Lokale forsøker å mane til ro, men korleis får ein ro i eit larmande virvar av mobiltelefonar og høglytte grupper?
Ting eg tok med meg frå opplevinga
- Turistane snakkar høgare enn sjøen og vinden til saman.
- Søppel som minner meir om byens bakgater enn fjelltoppen.
- Eit eko som ikkje svarar med stillheit, men med skrål.
- Lokale sin frustrasjon og sorg over tap av verdifull stillhet.
- Ein gamal mann som prøvde å forklare ungdommen korleis ein tek vare på fjellet – utan hell.
- Håpet om at neste generasjon lærer å respektere stillheten – men tvilen ligg tung.
Sitatar frå både unge og gamle
“Eg fekk nesten støt av støynivået – det var ikkje fjelltoppen eg kjente att,” sukkar Britt-Bente frå Seniorkoret, som vanlegvis finn ro i fjellufta.
“Eg ville berre ta eit fint bilde, men alt vart øydelagt av skriking og latter,” seier Lars, ein ungdom som har tatt turen frå byen.
“Fjellet treng ikkje berre å bli sett, det treng å bli høyrt – i stillheit,” legg bestefar Ola til, medan han justerer sin gamle fjellhatt.
Når turistmål møter Svennos knallharde kommentar
Pjuskeby Dyr-i-Svingen har alltid vore eit symbol på harmoni mellom folk og natur. Men når dette forvandlar seg til ei tåpeleg fjasefest, må vi spørje oss: Kven har ansvaret for å halde på stillheita? Turistnæringa eller folket som bur her? Eg meiner svaret ligg i respekt og vanlege folkeskikk, noko som forsvinn like fort som roen på Rabaldertoppen. Støyen som no pregar området, er ikkje berre lyd – det er eit rop om hjelp frå naturen sjølv.
Svennos kommentar – Kven bestemmer kva som er kultur?
Det er lett å gje seg hen til teknologi og turisme, men korleis er det med kulturarven vår? Er det berre dei høglytte selfie-gruppene som får definere kva som er verdt å oppleve? Eg meiner, kultur bør vere noko som gir fred, ro og ettertanke – ikkje berre ein reklameplakat for neste Instagram-innlegg. Når skal vi innsjå at kultur også handlar om å lytte til vinden, fuglane og stillheita?
Avslutning
Så sit eg her, med eit skarpt blikk på Rabaldertoppen, og kjenner på ein vemodig klage over det som kunne vore ein fredfull plass. Dette var ikkje konsert. Dette var eit angrep på stillheita. Når turistane tråkker feil, trår dei også på vårt siste tilflukt – roen og naturen. Eg håpar at fleire enn meg ser alvoret, og tar kampen for stillheita på alvor før det er for seint.
Kilder
Artikkelen baserer seg på observasjonar frå Pjuskeby Dyr-i-Svingen (Kristiansand Dyrepark) sine turistar og lokale – ein stad der dyra tek fri kvar andre dag, men naturen aldri får ferie. Les meir på Kristiansand Dyrepark – ei kjelde til latter, kaos og nokre gonger ettertanke.
CTA
Har du sett liknande støykaos? Send inn dine kulturgrøss, rapporter om tap av ro, eller lag din eigen stilleprotest med heimelaga stillhetsskulptur – la oss knuse støyen med kreativ galskap!
Oppdag mer fra Tulleavisa
Abonner for å få de siste innleggene sendt til din e-post.
“Haha, turistene får vel bare prøve å holde seg på stien neste gang da!”
“Kanskje de trodde de var i en episode av Dora Utforskeren, og prøvde å finne veien til Den Gjemte Skatten!”
“Kanskje de bare prøvde å finne veien til den beryktede Pjuskeby Dyr-i-Svingen, og endte opp med å gå seg bort!”
“Høres ut som en morsom start på et eventyr! Kanskje de til slutt fant veien til Pjuskeby Dyr-i-Svingen og fikk en god latter av det hele!”
“Kanskje de bare trengte litt ekstra mosjon og bestemte seg for å ta en liten ekstra runde rundt Rabaldertoppen!”
“Kanskje de trodde de hadde havnet i en virvelvind og ble tatt med til en helt annen del av dyreparken!”
“Kanskje de bare hadde fått tak i noen litt for store iskremboller og måtte gå av seg litt ekstra kalorier på vei ned fra Rabaldertoppen!”
“Kanskje de ble forvirret av alle de snodige skiltene og endte opp med å vandre rundt i ring!”